Patrzeć a widzieć.

 Świat nie zwariował.

 

 Na chwilę może się zatrzymał. Zachłysnął powietrzem, którym teraz niektórzy chcą oddychać. Zrezygnowanie z tlenu, wymiana na coś innego; gorszego czy lepszego?

 W dobie komputerów, pogoni za materialnym szczęściem, wyróżniają się jeszcze osoby, które nie idą za ślepym tłumem. Są osoby, które wybierają własną drogę, własny kierunek. Idą mimo wszystko. Odwaga.

 Mówią to, co myślą, pozwalają sobie na chwilę zapomnienia, świetnie się bawią i czerpią z prostych czynności radość. Idą wolno przez życie i rozglądają się na boki. Widzą to, czego biegnąc nie da się dostrzec. tak wiele rzeczy dostrzega tylko wzrok Serca. Tak wiele uczuć, zapachów, krajobrazów. Idąc wolno, czujesz mocniej świat. Biegnąc, stawiasz duże kroki, koncentrujesz się, by jak najszybciej osiągnąć swój własny cel.

 Gdzieś znika sztuka patrzenia.

 

 Ważne jest rozglądanie się na boki. Daje to wiele radości. Zieleń trawy, która przy zachodzącym słońcu zmienia swój odcień, cień, który pada za każdym razem inaczej przy lekkim podmuchu wiatru, szelest liści, śpiew ptaków, kamyki pod naszymi stopami i trzeszczące gałązki, które tworzą leśny dywan.

 Błędna jest myśl, że dobry wzrok zapewnia nam patrzenie. Ile osób patrzy nie widząc? Ja też do niech nie raz należę.

 Mam jednak świadomość, iż posiadam oczy podwójne - serca i te, które rozciągają przede mną uroki świata.

 Są dni, że czuję Świat całą sobą. Każdy najmniejszy jego szmer. Odczuwam to, co mi daje. Są dni, że to wszystko wymyka mi się z rąk. A ja nie umiem mocno zacisnąć palcy na kolorach tęczy.

 

 Kiedy pada, staram się iść wolno i łapać kropelki. Pozwalać im przenikać, pozwalam sobie na chwilę radości.

 Kiedy świeci słońce, wystawiam twarz do słońca i widzę, jak wszystko otula swoim blaskiem. Szare budynki błyszczą, Drzewa nabierają mocy, ludzie zwalniają. Chowają w kieszeń smutny wyraz twarzy. Nie wszyscy.

 Kiedy przychodzi jesień, obserwują kolorowe liście na drzewie, kolorowy świat. Wszystko jest takie piękne, radosne. Nawet, gdy pada deszcz.

 

 Bardzo ważna jest sztuka umiejętnego patrzenie. Dostrzeganie uroków świata, których często nie umiemy docenić.

 Wyglądając przez okno, warto dojrzeć ptaka ukrytego w koronie drzew. Skupiamy się na ciężarówce, która zabiera osiedlowe śmieci. Pozwalamy zagłuszyć śpiew świata, który jest, ale nasze uszy nie dopuszczają tego dźwięku. Wyglądając przez okno, warto zwrócić uwagę na błękit nieba lub jego szarość i z niego czerpać siłę lub zarazić się odrobiną smutku. Na mieście doglądać ostatnie oznaki przyrody, które człowiek próbuje wyeliminować wzniosłymi budynkami, szerokimi autostradami. Nic trudnego. Ale w świecie mechanizacji, luksusu dla niektórych nic nie ma do powiedzenia mała koniczynka, które wyrosła między szparami w chodniku.

 

 Wiele osób chwali się doskonałym wzrokiem. Widzi jednak to, co daje mu chwilową fascynację. Nie potrafi dostrzec ogromnego lasu, który przed nim stoi i otwiera drzwi swej tajemnicy. widzi tylko drzewa. Nie potrafi dojrzeć cienia, które dają rozłożyste korony, słońca przedzierającego się między liśćmi, kory, listków i patyków na ziemi. Nie potrafi wyczuć zapachu, który jest niezastąpiony, jedyny w swoim rodzaju.

 

 Mieć oczy, to nie wszystko. wykorzystać je - to sztuka.

 Dojrzeć wszystko to, co potrafią zobaczyć dzieci.

 

 Mały Krystian - o! pada deszcz. wyjdą ślimaki. jeee!

 Dorosła osoba - znowu pada. znowu zmoknę. a jeszcze, żeby było mało, nie wzięłam parasolki!

 

 a kiedy przyjdzie susza, będą modlić się o deszcz.

 

 Mam oczy. Chcę je wykorzystać jak najlepiej. Chcę dostrzec każdy najmniejszy szczegół i zapamiętać go w sercu. Wiem, że nie zawsze jest to możliwe, czasem wolę wtulić się w szarość dnia. Ale chcę wykorzystać oczy tak jak pragnie tego Bóg.