sercowa tęsknota.

 To kolejna notka, w której Przeszłość z tamtych dni wpieprza się do moich myśli.

 

 _____

 

 Niedziela. Taka jak każda inna.

 Spacer przez las. Szum drzew, liście lśniące w jesiennym słońcu, szmer ziemi pod stopami, mrówki, przygotowujące się na zimę, zapach grzybów. Jesień.

 Beżowa torebka, a w niej telefon. Od kilku miesięcy milczy. On.

 

 Koncentrowałam się na tym, by nie myśleć, nie wspominać. Im bardziej się starałam, tym gorzej mi wychodziło. Szłam, zadając sobie pytania, czy jeszcze pamięta, czy jeszcze wróci? Dlaczego się to skończyło? Dlaczego zostawił?

 

 Wszystko wróciło. Jak cudowny sen. Marzenia zmieszały się z brakiem nadziei. Tęsknota z głosem rozpaczy.

 Po raz kolejny zawalił mi się świat.

 Rozsypałam się na milion kawałeczków.

 Żadna cząstka nie pasuje do siebie.

 Żadna nie chce złączyć się z drugą.

 

 Znowu coś we mnie pękło, wywołuje potok łez. Znowu gryzę poduszkę z bólu, modlę się o siłę i wiarę. Modlę się o zapomnienie. Znowu wyjmuję wszystkie pamiętniki, schowane głęboko wspomnienia i wspominam, wspominam, wspominam.

 Znowu odgaduję, co może teraz robić, myśleć, czuć, mówić? Znowu szepczę w myślach jego numer.

 Trudno zapomnieć.

 

 Znowu czytam wszystkie notki, które dotyczą dobrego i złego czasu.

 Znowu rozdrapuję rany i sączę słodką krew.

 Znowu się pogrążam.

 Bo nie da się zapomnieć.

 

 To był wspaniały czas. Najlepszy. To był czas za którym tęsknie tak bardzo. To był czas, do którego znów chce wrócić. Tym razem na zawsze. Do czasu i Osoby.

 Nieważna jest scenografia, ważny Aktor, z którym odgrywałam przez tyle miesięcy ten spektakl. Nie znając roli, nie znając kolejnych scen.

 Powiedzcie, kto pisze ten scenariusz? Udam się do niego, z prośbą, by dodał szczęśliwy wątek.

 

 Trudono zapomnieć, gdy wspólne plany nie zostały spełnione. Trudno zapomnieć, gdy wciąż coś przypomina o Nim. trudno zapomnieć, gdy wciąż serce wraca do tego, co było. wbrew mojej woli.

 

 Po raz kolejny czuję Cię mocniej

niż powinnam.