Młodzieńczy marsz ku doskonałości.

  Młodzieńczy marsz ku doskonałości, zaczyna się chyba w chwili, kiedy każda jednostka zaczyna rozumieć, a przynajmniej stara się zrozumieć otaczający ją świat. Próbuje poznać to, co istotne, zaś odrzucić to, co złe, znaną metodą 'prób i błędów'.
  Wyznacza sobie pewne granice, stawia cele, które próbuje spełnić w miarę swoich możliwości. Stara się ze wszystkich sił udoskonalić siebie, być dobrym w tym, co robi, czerpać z tego satysfakcję.
  Młodzieńczy marsz ku doskonałości jest przygotowaniem do tego, co będzie potem. Wartości, które pozna i zaakceptuje, uzna za te prawidłowe - będą pewnego rodzaju dekalogiem w dorosłym życiu. Ważne więc, by w kolumnie zasad znalazły się te naprawdę warte uwagi. Znalazły się te, które nie są tylko młodzieńczym kaprysem, a punktem, który rozważył z każdej strony.
  Jest to pewnego rodzaju zabawa kulinarna, podczas której tworzy swoje ulubione potrawy. Pamięta o tym, co powinno znaleźć się na jego talerzu, a co powinien odrzucić. W tym, co dobre - szuka tego, co dla niego najlepsze. Nie znaczy to jednak, by zrezygnował ze wszystkich złych składników i gustował jedynie w produktach, które aż kipią od zawartości witamin.
  Marzenia, cele, pragnienia - są chyba pewnego rodzaju "napędowym motorkiem". My, młodzi ludzie, wierzymy, że to, co teraz zaplanowaliśmy, spełni się w niedalekiej lub tej niemalże obcej przyszłości. Nasze plany są czasem zbytnio wyidealizowane, ale nasze serca pełne nadziei, biją, przekazując zastrzyk pozytywnej energii, która łączy się z drobinkami krwi i przedziera w naszych żyłach.
  Każdy z nas, idealista, pragnie zachować równowagę pomiędzy światem zewnętrznym a wewnętrznym. Pragnie stworzyć własne zasady, bez przekręcania tych, które już powstały i obowiązują w życiu społecznym od lat. Dlatego my, idealiści, którzy wybraliśmy się w podróż z pustą torbą, zbieramy doświadczenia i wypełniamy ją po brzegi. Uczymy się życia, by potem tę wiedzę wykorzystać i przekazać młodszych pokoleniom. Nasz marsz ku doskonałości znajduje odbicie w każdej chwili, które staramy się wypełnić swoim działaniem i młodzieńczym zapałem...
  Idziemy w stronę spełnienia marzeń, przy okazji kształtując swój charakter. Rozwijamy się i spełniamy w tym, w czym jesteśmy dobrzy. W tworzeniu świata wykorzystujemy nasze talenty, wkładając w nie całe serce i duszę. Wspólnymi siłami tworzymy historię świata, z nadzieją, że nasza praca nie będzie zmarnowana, a może nawet zauważona. Pełni pragnień, nie chcemy myśleć o porażce. Bo przecież nasz marsz trwa, zmierzamy ku mecie, na której ktoś osądzi nasze starania i nagrodzi za trud, który włożyliśmy we wspólną pracę. I niestraszne nam są rwące potoki, ani wichry, ani burze, ani nawet ziarna niewiary innych rzucone w nasze plony dobra.
  My chcemy wierzyć, że jesteśmy w stanie osiągnąć wszystko. My chcemy wierzyć, że świat jest stworzony z cząsteczek dobra, choć chcą pochłonąć je te złe. To na pewno tylko chwila załamania, która minie z naszą pomocą. Bo my wciąż idziemy i pokonujemy każdą przeszkodę, hartując tym samym nasze serca, nie pozbawiając go nadziei.
  Być może inni będą rzucać nam kłody pod nogi i wyśmiewać, i twierdzić, że prawdziwie życie dopiero przed nami. Jestem tego pewna w dziewięćdziesięciu procentach, ale my mamy cel, mamy wiarę i nadzieję.
  I wydepczemy ścieżkę wspólnymi siłami, po której kiedyś przejdą tłumy, nasi zastępy i będą podziwiać naszą pracę.
 A w tym czasie my będziemy obserwować to wszystko z boku, z uśmiechem na twarzy i myślą w sercu, że doszliśmy do mety, osiągnęliśmy doskonałość, za którą tęskniliśmy, której pragnęliśmy.
 
 Młodzieńczy marsz ku doskonałości ma zawsze sens. I dorośli powinni dołączyć do młodych i uwierzyć w marzenia, które stracili po drodze. Uwierzyć w ich spełnienie i rozpocząć...

 dorosły masz ku doskonałości.