Mistrzyni krótkich chwil...

say goodnight.

(to może być długi post.)

  Jestem mistrzem w przeżywaniu krótkich chwil,
które choć trwają maleńki ułamek czasu,
zostają w sercu na wieczność.
 

  Nie mam pojęcia, od czego zacząć. Pozostało we mnie tyle cudownych wspomnień, tyle słów i gestów, które moja pamięć wciąż sobie przypomina.

  Początek mojej przygody miał miejsce dokładnie drugiego lutego w godzinach wieczornych. Bardzo wysoki mężczyzna wyróżniał się w grupce zmierzającej ku nam. Nie pamiętam dotyku jego ust na swojej dłoni. Nie zakodowałam nawet swojej reakcji na niego, zdziwił mnie na pewno bardzo jego wzrost (198 cm).
  Przeżyłam z nim wtorkowy, czwartkowy i piątkowy wieczór na rozmowach. Każdy wspominam w sposób szczególny, choć ten ostatni ograniczał się przez większość czasu do zerkania w jego stronę i ograniczania tego spoglądania do minimum.
  Nasza osobista znajomość zaczęła się w ciemnym salonie, kiedy on siedział na kanapie, a ja w fotelu. Razem przenieśliśmy się na podłogę, tuż przed kominkiem. Dokładnie pamiętam każdą z jego min, każde zdanie, które wypłynęło z jego ust. Chłonęłam informację, które mi przekazywał o sobie, lub które wynikały z rozmów innych, jak gąbka chłonąca piękny zapach mojego ulubionego żelu oliwkowego. Słuchałam jego melodyjnego głosu, zapamiętywałam przepiękny uśmiech, delikatne spojrzenie pełne ciekawości, szkła okularów, w których widziałam tańczące płomienie ognia i pieprzyki, które przyprawiają mnie o zawrót głowy i szybsze bicie serca. Zapamiętałam o nim wszystko to, co powiedział. Był pełen podziwu dla mojej wiedzy, kiedy poprosił, bym wymieniła mu wszystko. I on wiele zapamiętał; więcej niż się mogłam spodziewać. Brakowało mi go, kiedy pozostałe bawiące się osoby zapragnęły potańczyć i wracały do pomieszczenia, w którym my urzędowaliśmy. Będąc razem na górze, spoglądał na mnie spojrzeniem, któremu się nie odmawia, z pytaniem na ustach: idziemy do kominka? Przytakiwałam głową i czując za sobą jego przyjemną obecność, schodziliśmy na dół. Chwile ciszy nie krępowały mnie ani trochę.
  Nie umiem wyzbyć się z pamięci jego głosu. Pewne zdania delikatnie teraz łaskoczą moje myśli, przekazując dalsze sygnały do serca. Czuję na dłoni dotyk jego miękkich ust i na policzku jego delikatną skórę. Czuję spojrzenie pełne niezadanych pytań i zdobytej wiedzy, i może czegoś jeszcze. Niektórych odczuć nie da opisać się słowem.
  Po nieprzespanej w pełni nocy z radością odkrywałam, że zostawił po sobie ślad na jednym z internetowych portali. Kilka naszych wiadomości ciągle tkwi w mojej skrzynce odbiorczej. Zaproszenie do znajomości także.
  W czwartek ciągle czułam jego obecność. Usiadł przy mnie w kawiarni i od razu zapytał, co u mnie. Nie zmieniło się wiele. Może tylko tyle, że towarzyszył mi w każdej czynności. Tłumaczył mi cierpliwie sytuacje, o których mówili pozostali, by potem opowiadać mi historie ze swojego życia. Ciągle się przy tym uśmiechał. Kiedy zrobiło mi się zimno, zaproponował swoją bluzę, ale odmówiłam. Nie chciałam maltretować swojego serce wspominaniem jego zapachu. Bałabym się, że pewnego dnia go po prostu zapomnę. Nie chciałabym tego.
  Po wyjściu z kawiarni, czekał na mnie. Pozostaliśmy na końcu, podczas gdy inni byli kilka metrów przed nami. Rozmawialiśmy o filmach i książkach. I o wielu innych rzeczach, które dokładnie zapisałam w pamiętniku. Kiedy powiedziałam, ze jest mi zimno, Paulina zaproponowała swoje rękawiczki. W niemalże tym samym czasie wyciągnął ku mnie swoje. W jedną jego rękawiczkę zmieściłyby się obydwie moje dłonie i były o tyle za duże, iż czułam przewiew wiatru między palcami. Chciałam wychwycić ich zapach, ale był zbyt delikatny, zbyt ulotny. Ukryliśmy się w pizzerii. Zajął miejsce obok mnie, choć nie było zbyt wiele miejsca na kolejne krzesło. Czułam przy swojej nodze jego. Wziął moją pomadkę i podał mi w taki sposób, jakby chciał, żebym dotknęła jego dłoni. Kciukiem i palcem wskazującym. Musnęłam jego przedramię delikatnie całkiem przypadkiem. Poczułam jego zimną skórę pod opuszkami palców. Ciągła rozmowa i spoglądanie na siebie. Z jednego miejsca w drugie, gdzie na początku usiadł koło Pau., na oparciu czerwonej kanapy, by stwierdzić po jakimś czasie, że jest mu niewygodnie. Musiałam schylić się i pozwolić włosom opaść na twarz, by nie widzieć jego spojrzenia. Chyba za nim wtedy tęskniłam. Za jego obecnością tuż przy mnie. Przesiadł się i usiadł za mną na krześle, gdy ja siedziałam w fotelu. Niebieskie tęczówki przeszywały mnie na wskroś. Nie umiem opisać tego spojrzenia, choć czuję je wyraźnie na sobie. Po wyjściu z pizzerii dał mi rękawiczki, choć nie prosiłam o to. Zostaliśmy sami za pozostałymi osobami. Widząc miejsce naszego rozstania, poprosiłam, by zdjął swoje rękawiczki z moich dłoni. Zacisnął swoje palce na moich na dwie sekundy i ściągnął je, patrząc mi w oczy. Roześmiałam się i ruszyłam przed siebie. Chcąc pokazać mi, że jego ręce idealnie do nich pasują, poprosił, bym położyła swoją rękę tuż koło jego. I przez kilka sekund nasze dłonie dotykały się, grzejąc się w jednej, czarnej rękawiczce. Na pożegnanie pocałunek w dłoń i moje roztrzepane serce. I krótka rozmowa na gg przed snem.
  Piątek był pełen nadziei. Nie mogłam się doczekać chwili, kiedy go zobaczę. Kupiłam mu czystą płytę, włożyłam do środka liścik (w zamian za filmy. Nie chciał jej przyjąć, ale kiedy powiedziałam, co znajdzie w środku - wziął ją). Zdobyłam jego numer telefonu, co podsumował: i co? udało się wyciągnąć numer. Wcale nie zamierzałam, o czym go poinformowałam potem. Siedząc w kawiarni, miałam na niego świetny widok. Ale nie udało nam się usiąść obok siebie. Po wyjściu z niej - szedł koło mnie, kiedy odprowadzał mnie i Paulinę z kolegą. Pierwsze co zrobił - wyciągnął ku mnie swoje rękawiczki. Odmówiłam, bo miałam swoje na dnie torby. Kiedy zapytał dlaczego, uległam i wzięłam je. Przez całą drogę na przystanek zadawał mi pytania (stwierdził, że niedługo będzie mógł napisać o mnie książkę). Kontynuowaliśmy rozmowę na gg. Żegnając się ze mną, nachylił się i pocałował, oczywiście, w dłoń, mówiąc przy tym: mam nadzieję, że do za niedługiego zobaczenia. Odparłam tylko, że ja również. A potem patrzyłam na jego oddalającą się sylwetką z myślą, że to niedługo nie nadejdzie pewnie tak szybko...
 
  Tęsknię za nim w ten dziwny sposób. Nie opisuję wszystkiego ze szczegółami ani tego, co wiem o nim. Jest tego stanowczo za dużo i nie chcę tego pozbywać całej magii. Spojrzenia zostawiam dla siebie, tonację głosu i muśnięcie warg. I tysiąc innych drobnostek, które zapadły mi w pamięci.
  Mam ochotę zgubić swoje rękawiczki.
  I wciąż oglądać jego dwa zdjęcia, w których zakochałam się na zabój. W dwóch. Są najpiękniejsze.
 
  Dawno nie wyszła mi równie chaotyczna notka.