Wschód słońca.

  Możemy razem usiąść na krawędzi życia. Zapatrzeć się na nowy wschód słońca z nadzieją, że należeć będzie tylko do nas, do nikogo innego. Z kubkiem owocowej herbaty zatonąć w tęczy budzących się do życia barw. Patrząc na siebie spod przymkniętych powiek, uśmiechać się do przyszłych chwil. Wypełnijmy sobą każdy nowy dzień, słowem i myślą, czułością ukrytą w opuszkach palców. Patrzmy na siebie ciekawie, z tęsknotą. Ukryjmy w konturach naszych ciał miłość. Bezgranicznie szczerą i nieskończoną. To prostsze niż może się wydawać. Kochać jest łatwo, gdy siedzi się obok siebie w łódce pragnień. Może nawet naprzeciwko. Ważne, że razem. Muzyka ciągle gra. Nieskończony sen ciągle drży na długich rzęsach. Czeka aż dopowie się koniec jego historii, by mógł przemienić ją w spełnione marzenie.
 Nie bój się po niego sięgnąć, to tak banalnie proste i piękne zarazem. Po prostu patrz jak moja skóra subtelnie dostosowuje się do ruchu Twoich rąk.
 Zanurzam usta w ciepłej herbacie. Palcem wskazuję ci odległy ślad budzącego się dnia. Nieśmiało zerka na nas pomarańczowy świt.

odezwał się wczoraj.

pisaliśmy.

ciągle czuję, że powinnam

dać sobie spokój.