Jesteś moim wszystkim.

Gdybym miała zrobić listę rzeczy, za którymi najbardziej tęsknię, kiedy musimy ponownie rozstać się na nieznośnie długi czas, miałabym okropny problem. Uciążliwie brakuje mi rozmów z Tobą, jak i ciepła Twoich ramion. Nie jest mi obojętne Twoje błękitne spojrzenie, w którym od czasu do czasu szukam potwierdzenia siebie, jak i miękka skóra na wierzchu Twoich dłoni, barków i brzucha. Czasem szukam w tłumie Twojego zapachu, a kiedy niespodziewanie uda mi się go znaleźć, z wrażenia kręci mi się w głowie. Tęsknię za każdą chwilą. Nawet tą pozornie nieważną, kiedy siedzimy przed telewizorem i oglądamy programy, które zupełnie mnie nie interesują. Chyba nigdy nie stanę się fanem motoryzacji, ale kocham Cię tak mocno, że nie mogę Ci odmówić. Z drugiej strony zmieniasz mi punkt wiedzenia i zaczynam odwracać głowę za samochodem na ulicy, na który nigdy wcześniej nie zwróciłabym uwagi.

Mam nadzieję, że nigdy nie zabraknie mi żadnych z tych cząstek, które składają się na całość Ciebie. Bezlitośnie ich potrzebuję każdego dnia. I rozmów, i pocałunków, i bezpiecznych ramion. Nie mogę się obyć bez poczucia, że jesteś, kiedy najmniej mam ochotę być. W ogóle. Poczucia, że jesteś, kiedy stanie się coś niewyobrażalnie dobrego. A sam dobrze wiesz, że potrzeba mi naprawdę niewiele. Zwykłego Twojego spojrzenia, mało zabawnego kawału, który jestem w stanie zrozumieć tylko ja sama, dziecka, które przekazuje coś swoim rodzicom. Ale nade wszystko rozczula mnie Twój szczery, głośny śmiech, którego słucham jak zaczarowana.

Chcę patrzeć w zachwyt Twoich tęczówek, który próbujesz ukryć, gdy na mnie spoglądasz. Otulić się mocno Tobą i trwać tak w nieskończoność. Wyłączyć budziki, świat i codzienność, która nagminnie skraca nam wspólne dni. Wydłużyć w nieskończoność nasze spotkania, wspólne weekendy, tworząc z nich wieczne wakacje. W pewnym momencie stalibyśmy się samowystarczalni, prawda...?

Przyznam Ci cicho, że jesteś pierwszą myślą, która pojawia mi się w głowie zaraz po przebudzeniu. I nieważne, czy jest to godzina 2 w nocy czy 6 nad ranem. Jesteś nieodłączną częścią mnie. Bez Ciebie świat wydaje się niewyobrażalnie duży. Nie mogę sobie znaleźć miejsca w swoim pokoju, kiedy z niego wyjdziesz, pozostawiając na miękkim kocu ślad swojej obecności. A gdy wracam sama do domu po tym, jak rozstaniemy się na peronie i dostrzegam nasze kubki po herbacie na biurku - mam ochotę postawić je w honorowym miejscu i spoglądać na nie co chwilę, by upewnić się, że wcale sobie Ciebie nie wyobraziłam. Z drugiej strony marzę tylko o tym, by zniknęły do naszego następnego spotkania.

Jestem rozdarta. Nie myślę racjonalnie. Ale szybko zapominam o tych godzinach bez Ciebie, kiedy tylko bierzesz mnie w ramiona. Z szalejącym sercem wtulam się w Ciebie i słucham, jak nasze serca wystukują wspólny rytm. Nie mam ochoty już nigdy odrywać policzka od Twojej pachnącej koszulki, żałując, że nie mogę jednocześnie patrzeć Ci w oczy i zachwycać się ciepłem Twojego objęcia, kiedy wtulam się w Ciebie, znikając w Twoich ramionach. I nagle staje się krucha i silna, napełniona ogromem tęsknoty, który nieraz wyrywał mnie z głębokiego snu. Aż do tej magicznej chwili, kiedy to wszystko przestaje mieć znaczenie, bo wreszcie jesteś. Cały mój. I ja cała Twoja. Stajemy się jednością.

Jesteś najbardziej zakochanym mężczyzną, jakiego znam.