... w gwoli przypomnienia.
Dedykuję Kacprowi, który nieświadomie uświadomił mi, że nie ma na co czekać... *** Zapomniałam jak to jest - być częścią świata, który istnieje tylko na białym tle. Zapomniałam jak to jest chować się za literami, pulsować nimi, żyć w nich i kochać. Jak to jest ubierać się w aksamity błękitu, dobierać pastelowe wstęgi, mienić się kolorami tęczy. Pozwoliłam sobie zapomnieć jak to jest - tworzyć. Pogubić się w słowach. Zapomnieć o świecie za oknem. Wpadłam w wir rzeczywistości i prawdziwego życia. Pochłonęło mnie i nie chce odpuścić. Nowe plany, nowe nadzieje, nowe horyzonty wydają się nie mieć końca ani cierpliwości na poczekanie na "później". Zapadam się więc i czekam na lepsze dni. Na nowe wyzwania, które postawi przede mną nagle wena. Zapomniałam jak to jest poczuć na sobie spojrzenie ostatniej postawionej kropki. Jak to jest, gdy serce trzepocze mocno, gdy wszystkie słowa zdają się być na swoim miejscu. Brakuje mi pisania? Oczywiście, że tak! Przecież to b