Jestem kochana.

all of me

    Historia nas jest krótka jak sen, który kończy się nim nastanie świat. Historia nas jest taka, jak wiele, o których czasem słyszymy. Zapewne nie nadaje się na powieść ani na pełnometrażowy film. Zapewne osoba z ulicy uznałabym ją za zwyczajną i nudną. Dla nas jednak ma ogromne znaczenie. Jest jednym z najcudowniejszych wspomnień, które ciągle trwa i dopowiada ciąg dalszy. Nasza znajomość to dar.

      Dokonuję miłosnego rachunku sumienia, pozwalam sobie na powrót do tamtego pięknego dnia, który zdarzył się prawie pięć lat temu. Pozwalam sobie na zachwyt serca i rozdrabnianie wspomnień, by móc w nich odnaleźć siłę. By znów poczuć się tą osobą, którą byłam, gdy go poznałam. By poczuć się osobą, która nie wiedziała, co z tego wyniknie, ale poczuła, że ten zimowy dzień drugiego lutego jest dniem, w którym poznała swojego przyszłego męża...

    Moment, w którym po raz pierwszy go ujrzałam, wywrócił moje życie do góry nogami. Wszystko, co do tamtej krótkiej, niespodziewanej chwili było ważne, nagle, naprawdę nagle, przestało mieć znaczenie. Moje życie stanęło na krótkie dwie, może trzy sekundy - dokładnie tyle, ile trwało nasze pierwsze spojrzenie, i wybrało zupełnie inny bieg. Przewróciło się, przewartościowało i zaczęło być takie, jakim powinno być. Byłam gotowa, by przyjęć zmiany, które od dłuższego czasu przeczuwałam. Zmiany, na które przygotowywały mnie różne wydarzenia z życia oraz znajomości, na które teraz nie miałabym tyle cierpliwości oraz pasji, jaką w sobie miałam.

     Nadszedł czas na wspomnienia, które być może niektórzy już znają. Ale dla mnie to wyjątkowy moment. Po raz pierwszy będę obchodziła naszą małą rocznicę poznania nie jako dziewczyna pewnego chłopaka, ale jako narzeczona cudownego mężczyzny.

    Drugiego lutego 2010 roku zaryzykowaliśmy swoje serce, postawiliśmy wszystko na jedną kartę. Poddaliśmy się spojrzeniu, które już wtedy zapowiadało wybuch pięknych emocji. Pamiętam dokładnie ten dzień jakby zdarzył się wczoraj. Moje wrażliwe na nowe zdarzenia serce milczało jak zaklęte. Przyspieszyło w chwili, kiedy po raz pierwszy w życiu zobaczyłam tego wysokiego mężczyznę zmierzającego w moją stronę. Wszystko, naprawdę wszystko dookoła nas zamarło i został tylko on. Ta wysoka, ciemna postać na tle kolorowych wystaw sklepowych, które w tamtej chwili, wierzcie mi lub nie, po prostu się rozmyły. Były to dwie, może trzy sekundy, które odmieniły całe moje życie.

     Otulam się jak ciepłym kocem uczuciem, które wtedy przeniknęło całą moją duszę. Poczuciem bezpieczeństwa i pewności, że ten mężczyzna, którego mam prawie na wyciągnięcie ręki, będzie najważniejszą osobą w moim życiu. Nie potrafię tego w sposób racjonalny wyjaśnić. Po prostu stało się. Moje serce odnalazło drugie serce, w którym chciało odnaleźć swoje miejsce.

       Cały wieczór, który spędziliśmy razem, już znając swoje imiona, wypełniony był rozmową. O naszych rodzinach, o dobrych wspomnieniach, o szkole, o tym, co robimy, co jest naszą pasją. Wypełniony był tysiącem spojrzeń - oceniających, bezpiecznych, niebieskich. Już wtedy robił wszystko, by być blisko mnie. Patrzył tak jak nie patrzył żaden inny mężczyzna. Spojrzeniem zarezerwowanym tylko dla mnie. Tak jak pięć lat temu te oczy patrzyły na mnie, kryjąc przede mną jakieś myśli, dziś mówią czule "kocham Cię". Choć znam go tyle lat, choć za nami tysiące kłótni, tysiące rozmów i kilka prawie rozstań - to spojrzenie sprawia, że miękną mi kolana i brakuje mi oddechu.

       Jestem szczęściarą. Prawdziwą szczęściarą. Pokochał mnie mężczyzna, który zaryzykował dla mnie wszystko. Pokochał mnie mężczyzna, który sprawia, że chce być lepszą wersją siebie. Pokochał mnie mężczyzna, który pomimo moich wad - ciągle dostrzega zalety i mówi o nich głośno. Pokochał mnie mężczyzna, który, jak nikt inny na świecie, potrafi mówić o swoich uczuciach. Mężczyzna, który doprowadza mnie do łez swoimi słowami, swoimi gestami. Który całuje moje łzy i słucha tak, że mam ochotę mówić do niego całą noc. To się na pewno nie zmieniło. Tak jak prawie pięć lat temu naszą znajomość oparliśmy na rozmowie, tak teraz, będąc w tym miejscu, w którym jesteśmy, nasz związek opieramy na rozmowie. Każdego dnia, o tej samej godzinie mam pewność, że znajdzie dla mnie czas, by powiedzieć jak minął mu dzień i usłyszeć, co działo się u mnie. Pokochał mnie mężczyzna, który na każde moje "nie podoba mi się we mnie to i to, i jeszcze tamto", odpowiada, że właśnie to i to, i jeszcze tamto kocha i całuje czule. Pokochał mnie mężczyzna, który patrzy na mnie tak, jakbym była najpiękniejszym arcydziełem. Który po pięciu latach związku codziennie mówi, że mnie kocha i patrzy tak, jakby zobaczył mnie po raz pierwszy w życiu. Pokochał mnie mężczyzna, który cały czas trzyma mnie za rękę. I pozwala być sobą - z pełną ilością wad przypadających na jedną zaletę.

      I teraz, po tych pięciu latach bycia osobno, raz na jakiś czas, marzę tylko o tym, by powiedzieć mu sakramentalne tak. By być z nim. Po prostu być. Tworzyć z nim codzienność. Tonąć w jego ramionach i szukać prawdy o sobie w jego oczach.

      Pomimo tego wszystkiego, czasem muszę sobie kilka razy głośno powiedzieć, że to mnie wybrał. Że to mnie kocha. Kocha. Kocha każdego dnia mocniej. Nie mechanicznie, nie schematycznie, nie z przyzwyczajenia. Kocha, ponieważ jestem jego sensem. Kocha i ze mną wyobraża sobie przyszłe dni. Mnie widzi jako matkę swoich dzieci. Kocha za każdym razem mocniej.

       Teraz już wiem, że podejmując wyzwanie bycia na odległość, wygrałam swoje życie. Podjęłam najlepszą i najpiękniejszą decyzję w swoim życiu. Stałam się kochana tak, jak zasługuje na to każda z nas i każdy z nas. Dostąpiłam zaszczytu bycia miłością. I życzę sobie, by całe nasze życie, które już niedługo stanie przed nami otworem, wypełnione było miłością. Właśnie taką. Idealną, której każdego dnia się uczymy. Której każdego dnia nadajemy znaczenie.

Kocham go. Jest moim wszystkim.