Jestem pisarką.

   Zawsze miałam bardzo długą listę marzeń. Głównie takich, które można spełnić. Zawsze tym, na których mi zależało, dawałam swoją duszę w pełni. Mieli do niej pełne prawo - bez zobowiązań. Kryłam w sobie ogromne pokłady czułości oraz miłości. Kochałam wszystko. Najmocniej swoje marzenia i pasje. 

   Marzyłam o tym, by być nauczycielką. Marzyłam o byciu matką, żoną, opiekunką domu. I na jakiś czas zapomniałam, że marzyłam z całego serca o byciu pisarką. Od dnia, kiedy napisałam swój pierwszy tekst. Bałam się nazwać go wierszem. Ale uwielbiam wspomnienie dumny, które rozpierało mnie, gdy moja starsza siostra, najcenniejszy autorytet, wykorzystała go w jednej z wiadomości do swojej nastoletniej miłości. Właśnie wtedy poczułam w sobie, że tędy wiedzie moja droga. Chciałam być najprawdziwszą pisarką. Taką, która na jakiś czas się odgradza. Taką, która nosi rozciągnięte swetry, splątana włosy i duże okulary. Kota nie było w mojej wyobraźni. Ale był ciepły kubek kakao lub owocowej, świeżo zaparzonej herbaty.

   Zapomniałam o swoim marzeniu. Zapadłam je pod ziemię, bo chyba nie starczyło mi odwagi. Ale teraz, kiedy jestem w tym miejscu, w którym jestem - przyjmuję swoje pragnienie na nowo. Na nowo ulegam, gdy chęć wyrażenia się słowami - odbiera mi oddech. Pozwalam sobie na chwilę zapomnienia i oderwania od tego, co jest naprawdę ważne. Chcę pisać. Pisać, pisać, pisać. Chcę ukryć się w słowach, być inspiracją. Chcę być cytowana, szukać swoich słów u innych, jak zdarzało się to wcześniej. Chcę wzruszać i otwierać serca, które tracą nadzieję... 

   Mam w sobie wiarę, która rosła wraz z kolejnymi spełniającymi się marzeniami. Chciałam być nauczycielką. Jestem. Chciałam być kochana. Jestem. Chciałam mieć własną rodzinę. To już nie jest odległe marzenia, a coś, co niebawem nadejdzie. Chciałam mieć swojego księcia na białym koniu, który będzie mnie kochał najmocniej na świecie. Jestem częścią kogoś cudowniejszego, bo realnego. Z wadami i zaletami. Jestem częścią kogoś, kto otwarcie mówi o swoich uczuciach. I nie kryje się z miłością do mnie. Moje marzenia z dziecięcej listy naprawdę się spełniają.  

    Dlaczego mam nie wziąć sprawy w swoje ręce? Przecież jestem pisarką od lat. Nie wydającą, ale tworzącą. Robię to z pełni serca. Niekiedy zapominam przez to o całym świecie. Daje mi to satysfakcję. Tworząc, czuję się jak w bańce mydlanej, która unosi mnie w przestworza i pozostawia w duszy uczucie największego spełnienia. Jestem utkana ze słów. To najpiękniejsza forma moich komunikatów. Tylko słowem pisanym mogę powiedzieć, co naprawdę czuję. Opowiedzieć o sobie, wykrzyczeć żal, złość, miłość, chęć życia. Jestem w słowie. Jestem słowem. Pozwoliłam sobie zapomnieć przez natłok innych obowiązków. 

  Chciałabym, naprawdę chciałabym, napisać dla nas piosenkę, przy której moglibyśmy rozpocząć nasz wspólny pierwszy taniec... To moje nowe marzenie. Dopisuję je do listy tych, które jeszcze tkwią w sercu zapisane dziecięcą ręką. 

    Tymczasem marzę o dniu, w którym ktoś powie mi, że już niebawem ujrzę swoją własną książkę na półce w księgarni. Choćby w najmniejszej księgarni świata. Marzę o swoim miejscu na półce. Malutki, prawie niewidocznym, ale własnym.