Dylematy.

            Wiele razy mówiłam i pisałam, że żyć na odległość jest ciężko. Jest tęsknota, poczucie samotności, chęć wtulenia się w drugą osobę i wygadania wszystkiego, co się uzbierało.
Nie wystarcza rozmowa przez telefon ani kilka szybko wysłanych wiadomości. Serce, głowę, ciało wypełnia myśl, że nie tak powinno być. Do szczęścia potrzeba drugiej osoby.

            I na pewno tak jest. Ale jeszcze trudniejszym zadaniem jest być koło siebie codziennie. Przezwyciężać sen, żeby chwilę porozmawiać o mijającym dniu. Odłożyć ciekawą książkę, aby przygotować obiad i herbatę. Spróbować odkryć i powiedzieć skąd bierze się złość albo irytacja. Zrozumieć brak humoru i podjąć próbę rozwiązania problemu.

            Mamy to szczęście, że od jakiegoś czasu jesteśmy codzienne razem. Są oczekiwania względem tych godzin, które zostały nam dane. A kiedy nie zostaną wypełnione sobą - pojawia się poczucie zmarnowanej chwili, która, jak wiadomo, już nigdy się nie powtórzy. Wpadliśmy w pewną pułapkę - mamy szansę udawać życie po ślubie, choć do tej ważnej ceremonii zostało nam jeszcze 8 miesięcy. I jest trudno. A nawet bardzo trudno.

            Przez te ponad 5 lat bycia osobno nauczyliśmy się żyć bez siebie, tylko w weekendy. Spędzaliśmy te dwa, trzy dni w pełni, aby nacieszyć się sobą na zaś. A teraz, kiedy jesteśmy razem od poniedziałku do niedzieli, od prawie miesiąca - pojawia się myśl - potrzebujemy przestrzeni. W moim małym, ciasnym pokoju trudno ją zdobyć. A jeszcze trudniej pogodzić się z myślą, że chcemy od siebie odpocząć...

            Nie nauczyłam się jeszcze Adriana zmęczenia. Stanu, który go wtedy ogarnia - złość, irytacja, komunikat niewerbalny - daj mi chwilę, potrzebuję czasu dla siebie. Nie nauczyłam się jeszcze być bez niego, kiedy jest koło mnie, bo zaraz pojawia się myśl, że marnujemy czas, że taka ciągła obecność jest tylko tymczasowa. Nie nauczyłam się być idealną partnerką, która czeka z obiadem, dobrą radą, rozmową.

            Chyba przyzwyczaiłam się do swojej niezależności w związku. Do tego, że kroczę swoimi drogami. Wypełniam czas tym, na co mam ochotę, bez dostosowania się do drugiej osoby. A teraz, kiedy staję oko w oko z sytuacją, kiedy nie liczę się tylko ja - trudno mi się przestawić. Choć z jednej strony uwielbiam być koło niego, mieć to poczucie, że w każdej chwili mogę przyjść i się przytulić - boję się, że nie poradzę sobie z byciem codziennie. Już dawno odkryłam, że jestem typem samotnika...

            Staję przed dylematem - z jednej strony bywają dni, że mam ochotę pobyć sama, kiedy jest koło mnie. Z drugiej - nie wyobrażam sobie, że wyjdę do innego pokoju, gdy mam szansę wtulić się w niego i nacieszyć obecnością. I zwycięża ta druga strona. Mamy teraz trzydniową przerwę - Adrian ma dzień wolny i został w domu - ja nie potrafię zorganizować sobie wieczoru, czegoś mi brakuje. Pozostaje we mnie tęsknota...