.... w ciszy.

    Czuję się jak zdrajca. Wracam tu raz na jakiś czas i liczę, że jednak znajdę kogoś po drugiej stronie. Odwiedzam stronę prawie codziennie, naprawdę. Nie wiem jednak, czego mam się spodziewać. Ciszy czy jakiegoś śladu? Czy mam już pogrzebać nadzieję, że ta strona nie stała się pustą przestrzenią? Tęsknię za dawnymi czasami, kiedy tętniło tu życie, kiedy toczyły się godziny rozmów…

   Codziennie układam sobie słowa w głowie, które chciałabym do Was skierować. Zmieniam je, przetwarzam, modyfikuję, by jakoś siebie wybielić, by oczyścić się z długotrwałego milczenia. Ale prawda jest taka, że nie mam nic na swoje usprawiedliwienie. Po prostu tak jest łatwiej, gdzieś zniknęła pasja pisania. Uwielbiam czytać swoje stare słowa, chłonę je i przypominam sobie, kim byłam kiedyś. Dziś jednak pochłania mnie życie, nasze małżeństwo, nasz wspólny czas, plany i realizacje. Dziś jesteśmy we troje, choć jeszcze we dwoje. To dopiero początek, ale ja już odliczam tygodnie. Oddycham naszą miłością, zaspokaja mnie do granic wyznaczonych przez serce, zapamiętuję je w głowie. I zapominam o słowach. Czasem z wyrzutami sumienia, bo pamięć jest taka ulotna, ale próbuję walczyć. Otwieram pliki, zapisuję zdania i odchodzę. Kasuję, wymazuję i nie odnajduję satysfakcji. Może to głupie, ale to nie to miejsce. Nie ten komputer, nie ten dźwięk szybko wystukiwanych klawiszy. Nie ta ściana ze zdjęciem, które staje się inspiracją ani nie ten widok za oknem. I znowu staram się odnaleźć jakiegoś dogodne usprawiedliwienie.

   Mogłabym jednak pisać godzinami o naszym małżeństwie. Polecam każdemu. Budzę się każdego dnia obok osoby, którą kocham każdym milimetrem swojego ciała. Zasypiam obok mężczyzny, który z czułością wyznaje mi miłość – od poniedziałku do niedzieli. Rozmawiamy ze sobą codziennie. Planujemy, analizujemy, wyjaśniamy. Zaglądamy w głąb siebie poznając wszystkie te miejsca w duszy, które nie były dla nas otwarte w związku na odległość. Uczymy się swoich wad, nieznośnych przyzwyczajeń. Nie rzucamy talerzami tak jak mnie ostrzegał. Stawiamy na słowo. Przecież wszystko da się wyjaśnić. Stawiamy na nas – zawsze. Chodzimy na spacery – częściej samochodowe niż na własnych nogach. Przemierzamy mnóstwo kilometrów do pracy, były tylko zasnąć koło siebie i obudzić się rano. Już nie umiem bez niego żyć – stał się centrum mojego wszechświata. Gdy tylko mamy okazję, działamy wspólnie albo chociaż obok siebie. Po kilku miesiącach nasyciłam się nim na tyle, iż mogę spokojnie obok czytać książkę. Byle tylko czuć jego skórę przy swojej, w jakikolwiek sposób. Śmiejemy się w niebogłosy, czasem płaczemy, niekiedy milczymy. Uczymy się siebie na nowo.

   To cudowne lekcje, piękne doświadczenie. Być dla kogoś wszystkim i być z kimś, kto wypełnia całe serce. Kocham go. Kocham go swoimi dłońmi, swoim ciałem. Kocham go wszystkimi myślami, każdym słowem. Kocham go każdą uwolnioną łzą, cichym szeptem. Śmiechem dławionym w poduszkę. Kocham go marzeniami, naszymi planami. Kocham go czasem, który spędzamy wspólnie. Kocham go nadzieją, którą wciąż mnie zaraża.

   Mój świat kurczy się do objęcia, które wciąż wydaje się być za krótkie, za małe. Do błękitu jego spojrzenia, którym wyznaje uczucia. Do splątanych dłoni. Uśmiechu ukrytego w kącikach ust. Do objęcia skradzionego w nocy.

   Wypełnia mnie całą. Jestem w pełni jego. Jest moim wszystkim. Czekałam na niego całe życie…