A jeśli?

   Ostatnio nie mogę w nocy spać. Czasami. Budzę się i koniec. Dużo myśli wtedy pojawia się w głowie. I strach. Przerażający strach. Czasem mam ochotę obudzić Adriana i opowiedzieć mu o wszystkim, ale wierzę, że większym przyjacielem okazujemy się wtedy, kiedy czekamy do rana niż wytrącamy ze snu drugą osobę.

   Obudziłam się po szóstej i dopadła mnie przerażająca myśl - ona się nie rusza, na pewno coś się stało! Przecież o tej godzinie mam prawdziwe tornado pod skórą. Policzyłam do dziesięciu, spróbowałam się wyciszyć i przekonałam samą siebie, że na pewno jeszcze śpi. A potem przytuliłam się do Adriana i pomyślałam: im bliżej rozwiązania, tym mniej czuję się gotowa. 

   Dokładnie tak. Zmieniam dla niej mój świat, uczę się szycia, szykuję kontrastową karuzelę nad łóżeczko, przeszukuję poradniki, odświeżam wiedzę ze studiów na temat rozwoju dziecka, kompletuję wyprawkę, zabieram się za pranie i prasowanie i... nie czuję się gotowa na bycie matką. A przecież czekałam na to całe życie. Odkąd pamiętam opiekowałam się wszystkimi dziećmi w promieniu kilkunastu kilometrów od miejsca zamieszkania, wychowałam mnóstwo lalek (nie tylko swoich) i boję się. To najprawdziwszy, najczystszy strach o to, jak to będzie.

   Spełnia się moje marzenie. Czuję się cudownie w ciąży. Kocham ją nad życie choć jeszcze nawet jej nie widziałam. Delektuję się ruchami choć czasem są męczące. Obserwuje z radością swoje zmieniające się ciało, uwieczniam powiększający się brzuch i uwielbiam każdy dzień z nią. Ale dopada mnie myśl - to już na całe życie. Wywróci nasz świat. Będzie małą emocją, żywą istotą, która nie ma szans na przetrwanie bez naszej opieki.

    Boję się. Naprawdę się boję. Podejmuję rozmowy na ten temat i słyszę będzie dobrze, instynkt zadziała, dasz sobie radę. A ja nadal się boję. Zostało tak mało czasu - mniej niż dwa miesiące. To przecież już 33 tydzień, czas pędzi tak szybko. Jeszcze niedawno była naszą małą Fasolką, teraz to już panna! Kocham ją z całej siły. Nie wyobrażam sobie życia bez niej. Ale... jeśli sobie nie poradzę? Jeśli zawalę? Jeśli nie będę dobrą mamą? Czy ktoś mi o tym powie? Wciąż i wciąż te same pytania...

    Obawiam się zmiany naszego życia. Nie będziemy już dla siebie. Ale czy kiedyś byłby lepszy moment? Wierzymy, że Ten na górze nad nami czuwa i wybrał dla nas idealny czas na powiększenie naszej dwuosobowej rodziny.

     Przed nami trudny okres. Pamiętać o sobie, nie oszaleć na punkcie tej małej istoty na tyle, by zgubić siebie - jako jednostki i jako małżeństwo, jako rodzinę, parę czy najlepsi  przyjaciele. By tak się stało, obiecaliśmy sobie, że, choćby nie wiem co, znajdziemy chwilę na przytulenie, pocałunek i rozmowę - codziennie. Choćby przed snem. Nawet najmniejszą i szybką. Może na początku pomiędzy karmieniem, zmianą pieluchy a kąpielą. To nasz podstawowy cel. Być ze sobą w tym wszystkim. Wychować ją najlepiej jak potrafimy, ale nie zapomnieć o sobie. Przecież powstała z nas - z naszej miłości, chęci bycia razem. Musimy to pielęgnować.

    Gdybym o tym zapomniała - dajcie mi wirtualnego kopa! Tymczasem - trzymajcie za nas kciuki!