Ukochana.

  Pamiętasz? Ten szept na skórze? Oddech we włosach? Cichy taniec i pewność, że nikt nas nie dogoni. Może tylko my sami. Zmieniamy się. Wątpimy. To prawda, ja wątpię. A potem patrzę na Ciebie, ponad nami i przypomina mi się wszystko, od samego początku.

   Pierwszy pocałunek w dłoń. Pytanie zapraszające do rozmowy i zaskoczenie w oczach. Rozmowy przy kominku. I ogromna tęsknota. Przeczuwałam, że  to uczucie będzie towarzyszyć mi zawsze. Wiedziałam, że będziesz moim mężem. Ojcem moich dzieci. Moją wiecznością.

    Długie miesiące za nami. Kłótnie, żal, pyskate słowa raniące jak brzytwa. Strach w oczach, pragnienie bycia razem  i brak odwagi, by się rozstać. Ile razy jechaliśmy do siebie z poczuciem, że to już ostatni raz? Dziwne. Odległość oddaliła nas i jednocześnie zbliżyła do siebie. Byliśmy gotowi, by siebie przyjąć. Po prostu.

   Niedługo miną cztery lata od najpiękniejszego dnia w naszym związku. Przysięgi małżeńskiej. Za nami dwa trudne i owocne lata jako rodziny. Mamy naszą córkę. Najpiękniejszą i temperamentną. Czekamy na dom. Jest już na wyciągnięcie ręki. Po raz kolejny dziękuję, że pozwoliłeś mi uwierzyć, że możemy zbudować go sami. Belka po belce. Deska za deską. Jesteśmy niepokonani.

   A potem przychodzi moment, kiedy myślę, że może jednak lepiej nam będzie osobno. Milczę, krzyczę i boję się powiedzieć to na głos.  A kiedy wreszcie sprawiasz, że mówię o tym nieśmiało, zaczynam płakać. Wypłakuję wszystkie złe dni, zmęczenie, strach o nas i nasze dziecko. Sprawiasz, że dotykam tych dni, które mogą być bez Ciebie. Przeżywam je jak film, trochę z boku. I wiem, że znowu zachowuję się jak zakochana w Tobie nastolatka - niecierpliwa, chcąca wszystko od razu. Bez czekania i delektowania się każdym dniem, które zbliża nas do tego najpiękniejszego, najważniejszego i wyczekanego. Uspokajasz mnie, przytulasz i mówisz, że jesteś. Przypominasz po raz kolejny, że nigdzie się nie wybierasz. Walczysz o mnie. I kochasz. Niezmiennie, od prawie dziesięciu lat - kochasz. Najpiękniejszą, najodważniejszą, najszczerszą miłością. Znasz mnie doskonale. Wiesz, kiedy dać odejść i kiedy po mnie wrócić. Czym zatrzymać. Jakich słów użyć, bym znowu dostrzegła jak wielki skarb mamy, ile dostaliśmy w darach od samego Boga. Jestem szczęśliwa. Czuję się kochana. Doceniona. Widzę to w Twoich oczach, słyszę w Twoich słowach. Przenikasz moją skórę. Sprawiasz, że mam dreszcze, niezmiennie od tylu lat. Czasem mnie zawstydzasz. Odbierasz mi oddech. Rozśmieszasz do łez. Irytujesz jak nikt inny. I niezmiennie - jesteś powodem wszystkiego.

   Nie wiem, czym zasłużyłam sobie na taką piękną miłość, ale jestem za nią wdzięczna. Obiecuję, że będę zawsze.