Pierwszy raz.

 Kilka dni temu miałam sen. Inny niż zwykle. Pojawił się w nim ktoś obcy, zupełnie mi nieznany. A przez to tak mocno atrakcyjny, nieodkryty. Przypomniał mi te wszystkie chwile, które zdarzyły się pierwszy raz z moją miłością, największą i jedyną. Pochłonął mnie i wybudził niezrozumiałą tęsknotą. 

*** 

   Początki zawsze są trudne. Ale obiecujące. Kryją w sobie nutę niepewności, ciekawość, drżenie. Są jak książka, po którą sięga się ciekawie z pytaniem, czy warto. Kartkujesz, przekręcasz, rozmyślasz. Delektujesz się każdą nową chwilą, wyczekujesz kolejnej. Mają w sobie magię, której czasem trudno się oprzeć. 

   A koniec? Czy zawsze jest konieczny? Pozbawiony blasku, ociekający emocją, której nigdy nie chciałoby się poznać. Chce się wierzyć w disneyowską narrację. I żyli długo i szczęśliwie. Czy zawsze jest to możliwe? Czy smutne historie, czarni bohaterowie nie mają prawa tworzyć własnej opowieści? 

   Chciałoby się wierzyć, że zawsze będzie pięknie. Że te wyśnione początki są dobrym fundamentem. Jak marionetka będą ciągnąć za sznurki dobrej chwili. Zapisywać wspomnienia na czystym płótnie. Poddani narracji wszechświata snującego opowieść o spełnionej miłości, pasji i pragnieniu.

   Ale czy to będzie wystarczające do docenienia tego, co piękne? Tego, co wymarzone? Czy każdy dzień może być lepszy od poprzedniego? Gdzie kończy się iluzja a zaczyna codzienna rzeczywistość? Kiedy proste gesty stają się najlepszym momentem na to, by szepnąć szczere dziękuję? Docenić siebie. Porwać w wir obecności. Codziennej, namacalnej. Nudnej i na wskroś znanej. 

   Czy warto zaczynać początkiem? Od nowej emocji, drżenia serca, wyczekującej nadziei? Czyż każdy początek nie zaczyna się jakimś końcem? Ile warto poświęcić? Ile wart jest ten dreszcz nowopoznany? 

  Wszak każda nowa chwile jest początkiem tego, co może trwać. Przeistoczyć się w rutynę. Jest tylko jej cichą zapowiedzią, szelestem zdarzeń, które się pojawią. Ekscytującą emocją pobudzającą serce. Ogniem pożerającym to, co już znane. 

To ten początek. Nowa chwila, nowa emocja, którą na chwilę zachłyśnie się serce. Będzie trwała ułamek zapowiadając codzienność. Iskra wszechświata, za którą będziemy tęsknić, gdy tylko wpadniemy w zwyczajność.  

  Pierwsze momenty, które chciałoby się przeżywać nieskończenie wiele razy. Pierwsze spojrzenie, uśmiech, pocałunek, przytulenie. Pierwsze zbliżenie, otwarte serce. Rozmowa trwająca do rana, odkrywanie siebie z dbałością, by ciągle być tajemnicą. Ułamek na tle całego świata. Moment tak krótki, że kończy się nim dobrze się zacznie. A wzbudza tyle emocji. Pobudza tęsknotę, plącze myśli, pobudza pragnienia. Otwiera przestrzenie, których nie jesteśmy na co dzień świadomi. I czasem tak mocno przytłacza. Pobudza tęsknotę, której nie da się ukołysać, zatrzymać, wypełnić. 

  Ta miłość, która trwa, jest taka codzienna, zwyczajna, przyzwyczajona. Brak jej dreszczu emocji, niepewności, zabiegania o siebie nawzajem. Jak dobrze znany kubek, ta sama proporcja kawy i mleka, zwyczaje zapamiętane, mechanizmy wypracowane. Poczucie bezpieczeństwa, bycia w ramie, która tak dobrze pasuje. Jak ulał. 

   I czasem dopada wątpliwość, chwyta i poniewiera to, co już poukładane. To wszystko? A ciarki na plecach, dziewiczy rumieniec? Bezmiar nieodkryty? A pierwsze uśmiechy? Nieśmiałe spojrzenia? Splątane słowa, którym trzeba nadać szyfr? To wszystko? Nic więcej nas nie czeka? 

   Czym jest ten początek? Co w sobie kryje, że jest tak upragniony? Czemu wracamy do niego raz po raz, nie mogąc zasnąć w nocy? Wyobraźnią rozkoszujemy się chwilą, która została przeżyta. I już się nie powtórzy. Pierwszy pocałunek na zawsze zostanie jedynym, pierwszym pocałunkiem. Kolejny dotyk nie wzbudzi trzepotu serca takiego jak ten nowy, nieznany. Nie jest już tak upragniony. 

   Ale jest coś więcej niż ten pierwszy raz. Pewność, że wracamy do tego, co znane. Zapach pobudza pragnienia. Dłoń pamięta dotyk. Palce przypominają sobie miękkość, delikatność skóry.Usta rozpoznają pocałunek. Wibracja głosu dochodzi do samego serca. I to jest ważne, choć tak dobrze znane. 

  Odebrać to na dłuższą chwilę, a tęsknota atakuje serce, wierci w pamięci, ściska ramiona. Uczucie silniejsze niż ten pierwszy raz, bo nie jest nieznane. Wiemy za czym tęsknimy. Ile siły kryją w sobie jego ramiona, jaką moc mają spojrzenia, ile słów chcą przekazać usta, ile zdań chcą czasem przemilczeć. Dotyk jest znany i bezpieczny, ukołysany, oswojony i upragniony. Wyczekany. Rozmowy trwają do rana, ale zupełnie na innym poziomie. Dotykają tematów, których nie znają te pierwsze ciche szepty. Kolejny raz kryje w sobie nadzieję, że jeszcze się powtórzy. Pierwszy raz to rama, w której nic już nie można zmienić. Jest stałą. Odbiciem, w którym już nic się nie zmieni. Kolejny raz ma siłę przetrwania, pojawia się codziennie, na zawołanie, ot tak, od niechcenia, wyczekane, upragnione. Ma w sobie siłę to, co jest znane, niekiedy monotonią, innym razem trudnym - wypracowane. To kolory nowych dni, które, choć podobne do siebie, wciąż inne. Nie pierwsze, kolejne, ale jakie piękne. 

   Odbierz mi chociaż jeden z tych stałych dni, a kolejny, który zdarzy się po nim, pogrąży nas w inny wymiar.