Momenty.

W powietrzu zawisło zwątpienie. Każdy pisarz ma kogoś, dla kogo pisze. A Ty?

A ja? Ja nie wiem. Obracam pytanie w myślach, rozkładam, szukam. 

Czy piszę dla utraconych, niespełnionych miłości? Doszukuję im zakończenia, bo jestem spragniona dalszej części. 

Czy dla mojej miłości? Jest moją inspiracją. Tyle słów otulił swoim oddechem. Niezliczoną. Tyle pragnień pobudził, które na zawsze zamieniły się w rząd pasujących do siebie liter. Przylgnęły do siebie jak dwa pasujące ciała. 

Czy pisze dla tych wyobrażeń, które codziennie rozgrywają się w mojej głowie?

Mam tyle historii. Czasem próbuję je uchwycić, zamknąć w uścisku. Nadać jakąś formę, ale są zbyt ulotne. Lupą skanuję moment, jedną chwilę. Pragnę zatrzymać ją słowami jak odbitkę fotografii. Ulotną, niezmierzoną, tak często przez nikogo niedostrzeżoną. 

Chwytam emocje, wwiercam się w nie myślami. Rozkładam na czynniki pierwsze. Czasem czuję, że mnie pochłaniają. Wsiąkam w nie jak w gąbkę. I to się staje niebezpieczne. Porywają mnie jak wir, nie mam nad tym kontroli. Zapadam w te wyobrażone chwile, kształtuję w wyobraźni, nasycam się na krótki moment, a potem tęsknię. Tęsknię za czasem, kiedy umiałam je opowiedzieć z taką lekkością. Słowa jak pióra unosiły się koło mnie. Chwytałam je w locie jak najcenniejszy skarb. Tworzyły obrazy, które zamykałam w ramie krótkich powieści. 

Dla kogo piszę? Dla swojego alterego? Kobiety, którą czasem chciałabym być. Zaprzecza mojemu życiu. Celebrują swoją rzeczywistość. A czasem, gdy sen nie nadchodzi, zapadam się. Błądzę myślami, nakreślam emocję stającą się narracją. I snuję opowieści. Tak kruche, że, gdy otwieram oczy, znikają. 

Jak je złapać? Zatrzymać na kartce? Jak wypełnić przestrzeń bieli kolejnymi słowami? 

Marzę o książce od zawsze. Od pierwszego niewinnego wiersza ukrytego w pudełku wspomnień. Słowa mnie ukształtowały. 

Chciałabym opowiedzieć historię, ale za bardzo pociągają mnie momenty. Krótkie spotkania, zdarzenia. Jak opowieść jednego pocałunku, pobudzającego serce zbliżenia, ulotnego oddechu na szyi, przypadkowego muśnięcia dłoni. Nudzą mnie długie historie, długie opisy zdarzeń. Fabuła. Inspirację karmię tą krótką chwilą, ale ona mija szybciej niż słowo próbujące je ująć... 

Kto przeczyta nowelę jednego pocałunku? Poemat spotkania na moście? Opowieść rozmowy przy zachodzie słońca? Historię ulotnego spojrzenia, złapanego w metrze? 

Może kiedyś. Jak kiedyś. 

Opowiem o swojej miłości.