Granice.

  Moja córka uczy się pływać.

  Zazwyczaj jest odważna, śmiała, wygimnastykowana. Uwielbia się wpinać, huśtać, przekraczać granice. Jako najmłodsza z grupy pokonuje swoich rówieśników na placu zabaw, wykonuje akrobacje zatrzymujące na moment serce innych rodziców obserwujących jej poczynania. Ufa swoim mięśniom, bada swoje ciało, sprawdza, na ile może sobie pozwolić. Co jeszcze mogłaby zrobić, o ile podnieść barierkę.

  Ale nie na basenie. 

  Woda ją przeraża, a zarazem przyciąga. Daje wolność za cenę strachu.  

   Jest szczęśliwa i przerażona jednocześnie. Nie potrafi pokonać bariery, którą stworzyła w swojej głowie. Przepłynąć odcinka, w którym zaczynają się schody i kończy obręcz basenu. Jest dziura. Metrowa. Może dwumetrowa. 

   Od tygodni obserwuję jak zatrzymuje się w tym samym miejscu i wychodzi z wody. Ma zawsze wybór. Płynąć albo wyjść. Z mojej perspektywy po prostu odpuszcza. Z jej (pewnie) walczy sama ze sobą, ale nie potrafi przekroczyć granicy swojego strachu. Po prostu nie umie, to za dużo na ten moment. 

   Trudno mi się do tego przyznać. Ba! Bardzo trudno. Naciskaliśmy z Adrianem, prosiliśmy, przekonywaliśmy. Przy każdych zajęciach wznosiłam się na wyżyny swojej cierpliwości, by zrobiła to, czego oczekuję. Ja oczekuję. Nie ona. Ja. Ratownik. Osoby siedzące po drugiej stronie szyby. Inni rodzice.  

  I dotarło do mnie boleśnie, że ona nie chce. Po prostu nie chce. I, jeśli będę ją zmuszać, nie pokonam jej lęku tylko ją zrażę, zniechęcę. Być może na kilka lat do przodu, kiedy pływanie nie będzie wyborem a obowiązkiem szkolnym. 

   Zawsze chciałam wychowywać swoje dzieci inaczej niż sama byłam wychowywana. Szanując jej autonomię, własne zdanie. Przestrzegając jej granic (nie naruszając przy okazji swoich), biorąc pod uwagę jej emocje. To pójście pod prąd w moim otoczeniu. Czasem nie mam siły płynąć, chciałabym iść z nurtem, więc sięgam po narzędzia, które krążą w moim krwiobiegu, są na wyciągnięcie ręki. Przymus. Nakłanianie. Nie akceptowanie, że chce po swojemu. No jak skoro ja wymyśliłam sobie "tu i teraz".

  Jak ten basen. I przepłynięcie tego nieszczęsnego odcinka. Wbrew jej, zapominając, że to jej ciało, jej przestrzeń, jej strach. Ja, siedząc na krześle za szybą, widzę metrowy odcinek. Przepłynie go machając mocniej nogami. Trzyma się deski, ma na rękach rękawki. W jej zasięgu jest ratownik. Co może się nie udać. Potrafi to zrobić. Wierzę w nią. Ale nie mam siły jej przekonać, że naprawdę jest to w zasięgu jej możliwości. 

  Popełniłam podstawowy błąd myśląc, że robię to dla jej dobra. Nakłaniając do spróbowania. Przeciwnie. Robiłam to dla siebie. Bo założyłam, że powinna być już krok dalej, na tym samym poziomie, co inni.

  Ostatni pobyt na zajęciach to przełom. W mojej głowie. Oddałam jej ster, zaufałam, powiedziałam: okej, zrób tak, żebyś to Ty czuła się dobrze. Nie przepłynęła. A ja, siedząc za szybą, z całej siły jej kibicowałam. I miałam nadzieję, że się uda. Nadzieję, nie pragnienie, jeśli to robi jakąś różnicę. Wierzyłam w nią jak nigdy wcześniej.

  Na koniec zajęć miała wybór. Jak zawsze. Przepłynąć przerażający odcinek lub wyjść z basenu i zacząć od nowa. Ratownik prowadzący zajęcia dopingował ją, pokazywał jak może to zrobić, wspierał podając pomocniczy kij, by czuła się lepiej. Odmówiła. Wychodząc z wody (wybierając pozornie "prostszą opcję") powiedziała "nie chcę, bo się boję". Nie pamiętam kiedy ostatni raz wydała mi się tak krucha i tak silna w tej samej sekundzie. Zatrzymało mi się serce. Pod powiekami poczułam palące łzy. I byłam dumna jak nigdy wcześniej. Mimo że nie przepłynęła. Po prostu wyszła z basenu, by zacząć jeszcze raz.

  Moja 6-letnia córka odczytała swoją emocję, odkryła uczucie, które tak bardzo ją blokuje i nazwała je. Wypowiedziała je na głos, nadała mu kształt. Obroniła samą siebie przed wszystkimi, którzy, jak ja, mieli wobec niej pewne oczekiwania. Mogła się poddać kosztem siebie. Przepłynąć, chociaż nie czuła się pewnie. Ale wybrała swoje dobro. Wyjść z basenu, bo tu postawiła swoją granicę. Patrząc z boku można pomyśleć: przecież to tylko krótki odcinek, metr, maksymalnie dwa. A dla niej to aż odcinek.  

  Jestem pewna, że za jakiś czas przytulę ją mocno i powiem: udało Ci się, powinnaś być z siebie dumna.

  I to będzie dla niej piękne doświadczenie. 

   Pisałam ten tekst 3 tygodnie temu. Pokonując swój strach przed kostiumem kąpielowym w mieście, w którym ktoś przecież może mnie zobaczyć (ja też mam swoje demony), poszłam z nią na basen. Weszłyśmy razem do wody. Byłam przy niej, wspierając słowem i ramieniem. Przepłynęła. Z pomocą. I pokonała swój strach. Przezwyciężyła go, a ja widziałam jak rosną jej skrzydła. 

  Nabrała takiej pewności siebie, że zrobiła wszystko to, czego nie chciała robić na zajęciach z ratownikiem. Płynęła środkiem toru basenowego (a nie przy ścianie), z deską, bez deski. Tyłem. Próbowała nurkować. A ja czułam, że ta dziewczyna zdobędzie niejeden szczyt. Trzymam za nią kciuki. Codziennie. 

  Ile można zrobić dla swojego dziecka? Jak bardzo zmienić swój wykreowany świat?