Gdy tak znaczy nie.

Edyta Bartosiewicz - zatańcz ze mną.

  Mam taką okropną ochotę uciec gdziekolwiek, choć do końca sama nie wiem, czy gdziekolwiek to dobre określenie. Mam dosyć wspominania i myślenia o tym, co zostało zakończone, przeżyte, a jednocześnie potrzebuję tych kilku wspomnień, które kiedyś były namacalną rzeczywistością. Czasem wydaje mi się, że potrzebuję ich, by normalnie funkcjonować.
  Szczególnie przeszłość jest mi bliska w dniach, kiedy nie potrafię określić, kim jestem. Banalne pytanie, prawda? A jednak tak złożone, wymagające od nas szukania, analizowania, podsumowywania, odrzucania, przyjmowania itp., itd. Coś wspaniałego dla osoby, która swoją przyszłość wiązała z psychologią (nie podążam za modą w wyborze kierunku na studia).
  Kim jestem? Mogłabym teraz przedstawić cechy mojej osobowości, podać imię i nazwisko, wymienić marzenia, sukcesy i porażki - ponieważ to wszystko składa się na mnie, na odpowiedź na pytanie "kim jestem?". A jednak to za mało. Wciąż o kilka słów za krótka definicja, o kilka czynów, decyzji, gestów uboższa historia mego życia, którą tworzę od prawie osiemnastu lat. Wciąż za mało, by wykrzyczeć: tak jest!, z satysfakcją przebijającą w głosie.
  Nie wiem, skąd się to bierze ani jaki wpływ ma to na moje kolejne nanosekundy życia. Nie wiem, jaki ma to wpływ na słowa, które teraz spisuję. Ale jest to nurtujące i jak najbardziej męczące.
  Nie czuję się dobrze ze sobą. W ogóle się nie czuję. Jakbym wyszła z własnej skóry i powędrowała do nieznanego miejsca. Jakby moja dusza została zamrożona i czekała na słońce, które ten lód rozpuści. Być może to pogoda, niższe ciśnienie (czy wyższe?), kałuże pod nogami (dzisiaj padało po raz pierwszy od dłuższego czasu), spadek temperatury? Być może to myśl, że czuję się samotna, choć otaczają mnie tacy wspaniali ludzie.
  Moje serce właśnie uderzyło mocno, zwracając na siebie moją uwagę, przekazując mi w niemy sposób komunikat: tak jest! Zabawne. Czekałam na te entuzjastyczne słowa, a doczekałam się ich w chwili, kiedy najmniej się tego spodziewałam. I nie ukrywam, że najnormalniej w świecie przytłoczyła mnie ta informacja. O dziwo, jestem tylko człowiekiem. Malutkim, bezradnym człowieczkiem zagubionym w codzienności.
  Mam przeogromną ochotę uciec prosto w Jego ramiona, choć odwrócony jest do mnie plecami. A ja nie chcę czuć tylko Jego łopatek na policzku, ani linii Jego kręgosłupa. Chcę poczuć bicie Jego serca, choć może musiałabym stanąć na palcach albo schylić głowę, by osiągnąć cel.
  Cierpię. Chcę należeć do kogoś i czuć się potrzebną. Chcę powiedzieć mu sto osiemnaście razy w ciągu minuty, że tak bardzo boli mnie ząb, który ortodontka potraktowała "sprężynką". Chcę powiedzieć mu, że ten koniuszek sprężynki rani moją wargę i jest to nie do wytrzymania. I chcę Mu mówić jeszcze, że nie mam ochoty siedzieć w miejscu, w którym czułam się najlepiej. I, że tęsknię czasem za tym, co było. I, że jestem zazdrosna. I, że czuję się oszukana, choć to podobno ja narozrabiałam. Chcę mu powiedzieć, że cieszę się, że jest i, że chcę, by był, bo inaczej zwariuję. I chcę, by wiedział doskonale, że pragnę, aby został, gdy proszę, by odszedł.
  Chcę, by wiedział, że czuję się nikim. Bo ja nie chcę się czuć znakiem zapytania, a kimś. Iloną. Iloną z całym zestawem cech charakteru, myśli, marzeń, sukcesów, porażek, tęsknot i pragnień. Tą Iloną, która nie musi czuć się samotnie.
 
  Nie chcę zapewnień, że niebawem to minie, bądź On nadejdzie. Bo dzisiaj wiara mnie boli.