"Dziewczyna z żonkilem."

  "Stoję oparta o poręcz mostu. Pada deszcz. Obok mnie stoi skulona dziewczyna – widać, że jest nieszczęśliwa.W ręku trzyma wielki czerwony parasol. Nie rozłożony. Krople deszczu zlewają się z jej łzami. Popatrzyła na mnie swoimi wielkimi oczyma. Jeszcze nigdy nie widziałam tyle smutku. Na moment w jej tęczówki wkradła się zieleń. Ale tylko na moment. Spojrzenie miała mgliste, nieobecne.

  - Pomóż mi! - zdawało się słyszeć głos dochodzący z jej biednej, poniewieranej duszy. – Pomóż mi! – głos pełen żałości i bólu.

  Jej ciało przeszywało dreszcze. Czułam to. Czułam jej ból, samotność, strach. Dałam jej pięknego, żółtego żonkila. Na jej twarzy pojawił się wymuszony uśmiech. Tak pięknie się uśmiecha. Jest niespokojna. Czuje fale gorąca uderzającą o jej skronie. Boję się! Czuję jej bicie serca. Jest coraz ciemniej. Przed jej stopami na wilgotnej trawie połyskiwały w blasku księżyca fragmenty fotografii. Zacisnęła pięści.Tak powoli umierała w niej miłość. Miłość i nadzieja. Wytrząsa z rękawa swoje marzenia, żeby ostatni raz nacieszyć oko ich migotaniem. Wznoszą się ku światłu, drżące jak mydlane bańki. Potem pochłania je ciemność. Jakie miała piękne marzenia. Kiedy wzlatują to tak, jakby już spadły. Ale czyż marzenia nie są piękne? Marzenia powołuje się bez głębszej myśli i rzuca w pustkę od niechcenia, a zbawić ich nie ma komu. Marzenia są niestosowne do tej chwili. Ten rodzaj życia, który jej przypadł, o ile można nazwać życiem, nie oferuje możliwości wyboru. To już się stało. Czas płynie nieubłaganie. Teraz kolej na wspomnienia. Niestety nie może ich usunąć, żaden wysiłek, trud nie jest wstanie wymazać wspomnień. Dziewczyna opada wraz z bezwładnym ciałem. Kontakt z zimnym podłożem nie robi na niej żadnego wrażenia. Ciało nie chce się poruszyć. Głos umilkł. Ciało nie odpowiada, zastygło w bezruchu. Wołam Cię. Nie słyszysz. Zimno mi! Chce się podnieść, to takie trudne. Pomóż mi! Żałosny podarunek losu. Nie słyszę nic. Odwracam się i odchodzę.

 

  Minął rok.

 Stoję w tym samym miejscu. Nie sama. Obejmujesz mnie swoim silnym ramieniem. Przy Tobie czuję się bezpieczna. Sprawiasz, że potrafię się uśmiechać.

  A tamte święta? Raczej pomyślę z tępym bólem, że tego nie było nigdy...

 

 

Teraz uświadomiłam sobie, że tą dziewczyną z żonkilem  chyba byłam ja."

Od kilku lat ten tekst jest na moim dysku. Od kilku lat, zastanawiam się, kto jest jego autorem?

Odkryłam go  przypadkiem i od tamtej pory - jestem  w nim szaleńczo zakochana.

Dlatego dziękuję temu, kto go napisał i pozwolił mi zapoznać się z jego treścią.