Subtelność rodzącej się tęsknoty.

with you.

  Odgłos uderzających kropel o parapet jest przyjemną odmianą, która nastraja moją duszę melancholijnie. Mam ochotę na porządną rozmowę do wschodu słońca. Pod gołym niebem. Z osobą, która zrozumie wszystko i wytłumaczy mi to, czego nie umiem pojąć swoim ograniczonym umysłem.
  Ostatnio zaplątałam się w minionych zdarzeniach, w wypowiedzianych i zapisanych zdaniach. W sieci wspomnień, którymi oplatam się przed snem, by zachować ich smak na dłużej. Jakieś uczucie ciągle każe mi zerkać na telefon, wyczekiwać na jakieś słowo.
  Moja cisza przerasta mnie i dusi. Choć zapomniałam jak się tęskni, wszystko wskazuje na to, że chyba właśnie to uczucie ugościło się w kącie mojego czasu. Tęsknię za widokiem jego twarzy, której nie potrafią oddać mi do końca fotografie. Brzmieniem głosu, który wyparły niepotrzebne dźwięki. Spojrzeniem zachęcającym do nadawania kształtu skrytym myślom. I za dotykiem jego dłoni. Za obecnością. Po prostu, bez zbędnych słów.
  Trudno się tęskni za osobą, której prawie w ogóle się nie zna. Zajmującą w naszym życiu tylko siedemnaście dni. Z czego trzynaście nie wypełniła jej obecność, a tylko słowa pisane. Nawet nie wiem, czy to jest tęsknota, czy tylko brak.
  Chcę zatracić się w jego smutnych oczach, przenikliwym spojrzeniu, łagodnym uśmiechu. Uczynić wspomnienie materialnym i znów usiąść z nim przed kominkiem, i czując na sobie podekscytowane spojrzenie tańczących płomieni, odkrywać go i czuć się przy nim dobrze, bezpiecznie. Smakować przy nim noc pod gołym niebem, z rękoma wtulonymi w jego czarne rękawiczki. Czuć jego obecność i szczęście przenikające do serca.
  Poddaję się trwającej chwili na granicy świata marzeń a rzeczywistości, wierząc że mój kruchy sen się spełni.

jest mi niezmiernie smutno.
a słowa uciekają przed sobą.