Miłością do dzieci wypełniam swoje serce.

  Uch. Z dni, na które ktoś wylał potok słońca, wpadłam po kolana w kałużę. Mam nadzieję, że u Was jest weselej na niebie. Ale mam szczęśliwe serce. Po 16 dniach zobaczyłam Pana Wysokiego, Pana mojego serca i spędziłam z nim kilka godzin, leżąc na łóżku. I zdałam teorię i jestem już idealnym teoretycznym kierowcom. Jak już wspomniałam, z praktyką bywa różnie...

  Będąc w górach, uzmysłowiłam sobie, że większość dziewczynek, które kiedyś staną się matkami, mają w sobie mocno rozwinięty instynkt macierzyński. Moja mała Natalka, która ma ponad dwa lata z taką czułością i oddaniem zajmowała się lalką, że aż mi serce miękło. Układała ją w ramionach tak, by mieć swoje serce na wysokości jej głowy, choć pewnie robiła to nieświadomie. Kiedy próbowałam ją nakarmić albo dać pić, najpierw musiałam dać lalce. Inaczej nie wzięła do ust tego, co próbowałam jej podać. Gdy byłyśmy na spacerze z wózkiem, który mi zaledwie sięgał do kolan, z idealną precyzją i delikatnością omijała przeszkody. Jedynie przy naprawdę wysokich krawężnikach, musiałam schylać się i jej pomagać. Cudownie było na nią patrzeć. Na jej czułość i słuchać słów wypowiadanych z góralską gwarą. Na początku miałam niemałe problemy, ale po kilku powtórzeniach wychodziłam z tych starć zwycięsko i stawałam się nieraz tłumaczem.
  Miało być o przygotowaniu dzieci do bycia w odległej przyszłości matkami, ale kiedy zaczynam wspominać małe pociechy, nie mogę się oprzeć, by o nich nie opowiedzieć.
  Zakochałam się w Natalce. W maleńkich rączkach, które starannie oplatały moje palce i głaskały szyję, niekiedy biust. I tych nóżkach, na których ma "ała" i nie można dotknąć. Nie przeszkadzało jej to jednak w szaleńczym biegu od salonu, przez przedpokój do małego przedsionka, by zatrzymać się w moich ramionach. W usteczkach cudownych, które układała w tak komiczny sposób, że miałam ochotę uwiecznić każdą z jej min. I tym szerokim uśmiechu, kiedy ktoś ją zaczepia albo gdy mnie widzi. W jej słowach, które wyrzucała niekiedy jedno za drugim i tych krótkich wyrazach, kiedy próbowała przekazać szybko coś istotnego. Uwielbiam szalenie, kiedy mówi "potem", gdy próbuję wcisnąć jej coś, czego nie chce, np. butelki z mlekiem, o którą prosiła zaledwie kilkanaście minut wcześniej. I gdy fala małych loczków rozrzucona na poduszce poruszała się delikatnie, gdy kiwała głową, by potwierdzić, że owszem, idzie spać. Te chwile, gdy wyciągała ku mnie ręce, mówiąc: "na rącki!". I kiedy owijała mnie szczelnie ramionkami, gdy wyciągałam ją z łóżeczka. Kiedy poddawała się mojemu kołysaniu, gdy ją usypiałam. Jej powieki opadające powoli i usteczka wyłapujące niektóre słowa z kołysanki. Kocham ją całym sercem. Wystarczyła mi chwila, kiedy zobaczyłam ją po roku w fotelu. I dotyk jej maleńkiej dłoni. Ta ufność, nieco później, przy wypowiadaniu mojego imienia. Lubię ją kąpać i siedzieć na skraju wanny pół godziny, aż znudzi jej się woda i powie swoje "jus!". Rozpływam się w powiewie wspomnień. Och!
  I po raz któryś zakochałam się w mojej Julce. Miałyśmy okazję chodzić razem po Białce. Wtulona w moją rękę, próbowała swoich sił w pływaniu. Pluskała się z Pacią, nie oszczędzając mnie, gdy się chlapały. Uroczo wyglądała w swoim kostiumie, w kapeluszu na głowie. I rozczulającą działała na moje serce, kiedy wspinała się niemalże na czworakach pod górkę. Tak pięknie, że miałam ochotę ją wyściskać. Gdy tylko znalazła się w moich ramionach, nie oszczędziłam jej. Ona też nie pozostaje dłużna, dając takie całusy, że aż wygina do tyłu. Cudowna moja. Wczoraj, kiedy szła obok Eli, widziałam jej spojrzenie: Ilonka! Ilonka! Nie musiałam czekać długo, by mieć ją dla siebie. Puściła dłoń mamy i zaczęła biec w moją stronę. Zamknęłam ją w mocnym przytuleniu i przez długi czas nie wypuszczałam z objęć. Rozkochała moje serce i wzbudza w nim takie pokłady emocji i uczuć, że dziwię się, że mogę kochać ją jeszcze mocniej. Ciągle. Swoim niebieskim spojrzeniem przekazywała mi cząstkę siebie, której pragnę niezmiennie. Kocham ją całym sercem, całą duszę, każdą myślą, każdym uderzeniem serca. Kocham ją tak mocno, że mogłabym oddać dla niej życie. Rozjaśnia moje dni. Wczoraj wniosła tylko kolorów w deszczową porę, że aż zachciało mi się tańczyć. Moja mała księżniczka!
 
  Kocham dzieci. Kocham. Mocno, do utraty tchu!