Nic dwa razy się nie zdarza...

ziółko.

* * *

Żaden dzień się nie powtórzy,

nie ma dwóch podobnych nocy,

dwóch tych samych pocałunków,

dwóch jednakich spojrzeń w oczy.

- Zatrzymaj się albo odejdź! – krzyknęła, tupiąc nóżką odzianą w czerwony lakierek, dodając swojej wypowiedzi nieco ekspresji.

 Chłopiec ubrany w czarny garnitur i muszkę na gumkę odwrócił się z figlarnym uśmiechem na ustach. Spojrzenie miał kuszące, nieco zdradliwe, było niezaprzeczalną zapowiedzią męskości.

 - A jak odejdę? – podszedł bliżej dziewczynki, stanął w niewielkiej odległości.

 Blond loczki okalały jej twarz. Duże brązowe oczy zaszły łzami, małe krople niebezpiecznie igrały na długich, czarnych rzęsach. Czerwona sukienka do kolan zdradzała przyspieszony oddech. Poruszała się łagodnie, wydając przyjemny szelest.

 Każda mała dziewczynka marzy o takiej sukience. Chce być piękna, zachwycać, wzbudzać czułość serc. Szczególnie tych męskich. Pragnienie zostają, zmieniają się tylko rozmiary sukienek i krój.

 - Zostaniesz! – krzyknęła głośniej, zaciskając piąstki.

 Dwa silne charaktery to burzliwa kombinacja, dodająca nieco pieprzu w spokojnej codzienności. Chłopiec musnął delikatnie swoje włosy skradzionym ruchem z filmu. Odwrócił się na pięcie i swobodnym krokiem podążył w stronę stołu, do matki.

 Dziewczynka zmarszczyła malutki nosek obsypany piegami i rozejrzała się bezradnie dookoła. Na schodach siedział jej ojciec i palił papierosa. Wydał się jej jedynym mężczyzną zasługującym na jej obecność, był dobrym schronieniem.

 

 - Zatrzymaj się albo odejdź! – krzyknęła dziewczyna, zaciskając dłoń na ramieniu chłopaka.

 Wzbudzał w niej tyle emocji, zielone spojrzenie przenikało ją na wskroś. Przez lata nie zmieniło się wcale, przeciwnie. Naturalnym kolejnością rzeczy było to, że odkrył swój urok i potrafił go dobrze wykorzystać. Dziewczęta uganiały się za nim, robiąc wszystko, by zwróciły na siebie jego uwagę. Ale on, mimo opinii macho, pozostał wierny wspomnieniu dziewczynki, która niegdyś słodko marszczyła nosek, próbując walczyć o swoje. Uwielbiał w niej ten drobiazg, rozkochała go tym w sobie na zabój.

 - A jak odejdę? – uśmiechnął się, zdradzając swoją przewagę nad nią. Podszedł blisko, by móc poznać odcień ulubionego brązu.

 Nie tupnęła nogą, nie dostrzegł w jej oczach łez. Była piękna, gdy się denerwowała. I jeszcze piękniejsza, gdy głośno się śmiała. Drżały jej wargi. Doskonale wiedział, że pragnie jego ust.

 - O nie, drugi raz ci na to nie pozwolę! – szepnęła cicho, odwracając się na pięcie. Uśmiechnęła się pod nosem, będąc pewną swego zwycięstwa.

 Powstrzymał ją. Złapał ją za rękę i przyciągnął do siebie. Dłonią wyczuła bicie jego serca. Krzyknęła cicho zaskoczona. Zmarszczyła nos, chciała coś powiedzieć. Pocałował ją.

 Zgrabne palce wplątał w jej włosy. Ciepły szept musnął jej policzek.

 - Żałuję, że nie wpadłem na to kilka lat temu…