O tym, co już było, czyli... tęsknię.

nasz początek.

 

   Jestem oszołomiona liczbą wspomnień, które napływają do mojej głowy. Gdzie bym nie spojrzała, tam kolejne chwile wkraczają bojowniczo na tereny mojej pamięci. Pobudzają, podszczypują i wzburzają ocean nieograniczonych tęsknot.

   Tęsknota za dotykiem, głosem, mocnym przytuleniem, cichym szeptem, głośnym śmiechem, przypadkowym snem w bezpiecznych objęciach, czułym gestem, przenikliwym spojrzeniem, zaproszeniem do rozmowy.

   Brakuje mi podstaw, których nie mogę mieć, gdy najbardziej mi ich brakuje. Najchętniej udałabym się na spacer po jego jestestwie i nazbierała tyle emocji, ile tylko zdołałoby unieść moje stęsknione serce. Zanurzyła się w nich cała i czekała na wieczność.

   Ale seans rzeczywistości trwa niewzruszony, goniąc kolejnymi terminami i obowiązkami. Złudne wrażenie, że czas leci szybciej. A w rzeczywistości do dopiero trzeci dzień bycia osobno na czele z kolejnymi dziewięcioma. Nie pamiętam, kiedy ostatnio byliśmy skazani na dwutygodniowe rozłąki. Zdążyłam się odzwyczaić. Ale zapach choinki, cynamonu i jabłek niesie za sobą obietnicę większej liczby spotkań i godzin, które na pewno miną zbyt szybko.

   Moment rozstania ciągle rani tak samo.

   Chęć, by pociąg nadjechał już, by skrócić ból wspólnego wyczekiwania na to, co nieuniknione. A potem ogrom pustki, której nie da się wypełnić telefoniczną rozmową i zapewnieniem, że wszystko jakoś się ułoży. Cisza w samochodzie, która przebija przez głos radiowego dziennikarza. Poczucie samotności w każdej sytuacji.

   Nie sądziłam, że 44 miesiące wspólnego bycia razem nie nauczą mnie nie płakać z tęsknoty. Im dłużej go znam, tym boleśniej zdaję sobie sprawę, jak wiele tracę, będąc tu, a nie przy nim. Nie da przeskoczyć się czasu. Zwiększa się tylko liczba zadań do zrobienia, by jakoś ukrócić kolejną godzinę oczekiwania.

   Niezmiennie tęsknię, kocham coraz mocniej. Czasem muszę powtarzać kilka razy z rzędu wyznanie miłości, by oddać mu nadmiar uczuć, które ogarniają mnie przy czułych wzniesieniach. Powtarzam jak dobrą modlitwę dwa słowa, które z czasem stają się ważniejsze i wyrażają więcej.

   Wracam do chwili sprzed trzech lat, kiedy po raz pierwszy zaistniał w moim życiu. Przyjmuję i wypełniam zapowiedź serca, że czeka nas nieskończenie wiele wspólnych chwil. Nie mogłam wymarzyć sobie piękniejszego początku.