boję się

Boję się tego, że zmarnujemy szansę. Że zbyt pewnie poczujemy się w związku. Że coś nie wyjdzie, coś się spieprzy. I będziemy zbyt leniwi, by po prostu to naprawić. Bo przyzwyczajenie, bo praca, bo dom, bo dzieci. Boję się, że zatęsknię zbyt mocno za pierwszą randką. Za niewinnym pocałunkiem. Za zimnym dotykiem dłoni na karku. Że przestanie mi wystarczać to, co jest. Że podejmę zbyt duże ryzyko.

Ogarnia mnie strach, kiedy myślę o tym. Że to tak na zawsze. Bez odwołania. Paraliżuje mnie myśl o wieczności. To ważna decyzja. Ostateczna.

Boję się, że kiedyś nadejdzie moment, że będę chciała być sama. Odosobniona. Zamknięta. Zakopana. Związana ciasnym sznurem. Jedynie ja i te wyciekające z każdej strony słowa. Zbyt ulotne, zbyt wredne, by zostać na dłużej na kartce papieru.

Paraliżuje mnie strach. Prawdziwy, nieśmiertelny. Tłamsi tęsknota za pierwszym spojrzeniem. Niewinnym zachwytem błękitu, który poznałam lat ileś temu. Muśnięciem ust na wierzchu dłoni. Pierwszym dotykiem. Pierwszym szeptem. Pierwszym wyznaniem miłości.

Dusi mnie tęsknota za tym, co nieuniknione i za tym, co odeszło, przepadło, zmieniło się w popiół. Tęsknię za wzlotami. Poznaniem tajemnic, iskierką zaciekawienia. Teraz czytam z jego spojrzeń. Otulam się ramionami. Wiem, jak się ułożyć, by otulił mnie całą. Jak się schować, by mieć poczucie, że jestem ukryta w kokonie. Paraliżuje mnie strach, że przerośnie nas to poczucie wiedzenia o sobie wszystkiego. Że minie, przepadnie ostatni temat wzbudzający emocje. Że zostaną tylko dzieci, politycy i pogoda. Że wyczerpie się limit filmów do wspólnego obejrzenia.

Boję się ciszy, która może zapaść. Braku pocałunków. Braku wyznania miłości. Milczenia. Pewności, że nic nie jest w stanie odebrać nam siebie. Boję się pustych ramion. Pustej poduszki. Pustego serca.

Boję się, że złoto na palcu nie jest gwarancją pięknego życia i wiecznej miłości.