1+1=3

    Już prawie dzielę nasz świat na trzy. Kilka dni temu poczułam pierwsze ruchy. Dzisiaj mogłam je zobaczyć przez skórę. Nie umiem opisać uczuć, jakie wywołała we mnie ta chwila. Szczęście, niedowierzanie, niecierpliwość, żeby już ją zobaczyć, dotknąć, pocałować. Moja ciąża staje się coraz bardziej realna, nie tylko dla mnie. Adrian coraz częściej dołącza do naszych rozmów, dotyka czule brzucha, całuje i masuje. Cierpliwie czekam na moment, kiedy będzie mógł poczuć pod swoimi silnymi, długimi palcami to, co ja. Ruch dziecka, które rozwija się we mnie za sprawą naszej miłości. Wiem, że wtedy przepadnie, pokocha Maleństwo tak samo jak ja. Nie będą miały znaczenia słowa „pokocham w pełni jak ją zobaczę”. Jestem tego pewna. Ja już nie wyobrażam sobie bez niej swoich dni.

   Już niedługo staniemy się rodzicami na pełen etat. Jest to najpiękniejsza, a jednocześnie najbardziej przerażająca wizja najbliższych wspólnych lat. Czasem strach mnie obezwładnia, odbiera spokojny sen, zmusza do działań, na które mamy jeszcze tyle czasu - choćby szukanie idealnego miejsca na łóżeczko.

   Czekam niecierpliwie, a z drugiej strony wiem, że nigdy nie będzie tak bezpieczna jak teraz, we mnie, chroniona moim własnym ciałem. Oddaję jej wszystko, poza moją miłością do Adriana. Przeraża nas myśl, że przez pierwsze lata będzie dyktowała nam swoje warunki – sen, karmienie, moment na bliskość. Przeraża mnie wizja, że będziemy musieli oddać jej cały nasz czas i siebie.

   Rozmawialiśmy wczoraj przed snem o tych wszystkich emocjach. Wyznałam mu szczerze, że boję się, iż kiedyś przyjdzie taki dzień, że Mała stanie między nami, że nie będzie już tak ważne trzymanie się za rękę, pocałunek przed snem czy wyznanie miłości. Że zmęczenie weźmie górę, że odłożymy to na potem albo na jutro. Przyznał, że i on się tego obawia, ale chce to pielęgnować, bo wie, że te drobne sytuacje kształtują nasz związek i nas jako parę, jako małżeństwo, jako jeden byt. Została nam w głowie pewna lekcja od kobiety, która wychowała kilkoro dzieci – pamiętajcie, dzieci kiedyś odejdą, wy zostaniecie razem. W teorii mamy to opanowane, w grudniu rozpocznie się praktyka.

   Pielęgnujemy naszą miłość. Codzienną rozmową. Codziennym przytuleniem, pocałunkami, zbliżeniami. Chwilami, które spędzamy razem. Rozwijaniem wspólnych pasji. Życzę sobie, życzę nam, byśmy nigdy nie zapomnieli. Żeby miłość do dziecka nie była silniejsza od naszej. Ma być na równi.

   Dzisiaj kocham ich tak samo. Mała jest przecież owocem naszej miłości, najpiękniejszym prezentem. Czekam na nią, choć boję się jak diabli. Ale wiem, że damy radę. Będziemy najsilniejszą rodziną tworzoną dzień po dniu, już nie dwuosobową. Trzyosobową, spójną, złączoną, dążącą do tego samego celu – do bycia szczęśliwym i spełnionym.

   Trzymajcie za nas kciuki, przydadzą się jak nigdy wcześniej.