Opowiedz, co u Ciebie?

  Czasem mam ochotę zgubić się w alejkach Twojego miasta. Odwrócić wzrok za jakąś ładną budowlą z drewnianymi okiennicami i natknąć się na błękit Twoich tęczówek. Wychwycić niepewność, może lęk. I minąć Cię albo podejść, decydując się na ten gest w impulsie chwili. Tak długo Cię nie ma, że czasem muszę przypominać sobie, ile masz lat i ile lat Cię nie ma. Pamiętam dokładnie datę Twoich urodzin i te małe szczegóły, o które wypytywałam. Nie chcę zapominać. Mimo że nie mogę przetrawić wpisów w pamiętniku, w których górowałeś, nie chcę zapomnieć.
  Do znudzenia zastanawiam się, co u Ciebie słychać? Czy ułożyłeś sobie życie i czy miłość, która nadeszła, ciągle jest? Czy może odeszła i pozostawiła uczucie żalu? Tak mocno odczuwałeś wszystko. Impulsywnie, czasem przesadnie. Ciągle piszesz wiersze? Masz jeszcze ten wiersz, "Wędrówkę", których niektóre wersy znam na pamięć? Pamiętasz, miałeś mi go wysłać w liście, jedynym, jaki od Ciebie dostałam, choć miało ich być więcej.
  Chciałabym tak po prostu zapytać, co u Ciebie słychać, wiedząc, że trudno odpowiedzieć, więc mówi się: wszystko dobrze, a u Ciebie? Choć pewnie to pytanie byłoby tylko grzecznościowe, być może bez grama ciekawości. Nie wiem dlaczego tak bardzo chcę dowiedzieć się od Ciebie, że ułożyłeś sobie wszystkie sprawy, że jesteś szczęśliwy, że kierujesz się drogą, którą dawno temu sobie wybrałeś. Pamiętam ciągle Twoje marzenia: chciałbyś spotkać miłość, mieć żonę i trójkę dzieci. I być szczęśliwy, i spełnić się w swoim życiu. Bardzo ceniłeś sobie spokój i to szczęście czerpane z obecności drugiej osoby. Myślę, że rozbudziłeś we mnie jeszcze bardziej chęć kochania i bycia kochaną. I wiarę w siebie, o czym mówiłam Ci już tyle razy.
  Układa mi się, naprawdę. Jestem szczęśliwa. Jestem spokojna i wolna w każdy możliwy sposób. To bardzo ważne, prawda? Jak nikt ceniłeś sobie wolność wewnętrzną. I szukałeś jej, ciągle jej szukałeś. Czy słuchasz jeszcze Comy? Na pewno tak. Masz nawet bluzę z nadrukiem. Pamiętasz, wysyłałeś mi w niej swoje zdjęcia. Lubiłam się na nie patrzeć. Długo. Teraz trochę mniej, choć pobudzają wspomnienia i czułość. Tęsknota odeszła, naprawdę. I pozostawiła miejsce na nowe uczucia, doskonalsze, pełniejsze. Inne.
  Być może w te wakacje będziesz znowu ode mnie zaledwie kilometr i kilkaset metrów. Wspomnij o mnie i szepnij cicho, jak sobie radzisz. Szelest liści przekaże mi wiadomość...