Lubię to wspomnienie.

  Niektóre chwile mają cudowny urok, który czasem można zepsuć. Przypadkiem, by potem wspominać to z uśmiechem, a może nawet przy akompaniamencie głośnego śmiechu. On potrafi rozbawić mnie do łez łaskocząc, choć wcale łaskotek nie mam. Śmiałam się i błagałam, by zabrał swoje ręce. To było zaraz po chwili, która miała być początkiem pięknego pocałunku. Z racji tego, że mój Luby uwielbia kobiece szyje, zaczął swą wędrówkę ust od miejsca, w którym pulsuje tętno. Kilkanaście minut wcześniej rozmawialiśmy o swojej przeszłości. Ja wtulona w Jego serce, On gładził moje odkryte ramię. By zakończyć ten przykry temat, pochylił się nade mną. Czułam jego miękkie usta i pod opuszkami palców Jego krótko ostrzyżone włosy. I nie wiem, dlaczego, ale przypomniał mi się nagle wiersz Cypriana Kamila Norwida "W Weronie". Zaczęłam nawet powtarzać sobie pierwsze wersy w myślach modulując głos tak, by przygotować się na wielką recytację. Mój Luby doskonale wie, że uwielbiam słowa i został poddany próbie przeczytania ponad dwudziestu tekstów, których stał się natchnieniem... I kiedy przypomniała mi się znajomość tegoż wiersza, poczułam okropnie wielką ochotę podzielenia się z Nim tą cudowną wiadomością. A że Jego usta mają zniewalającą moc odganiania wszelkich myśli, postanowiłam wykorzystać okazję, kiedy moje serce biło miarowo, czekając na wielki wybuch.
  - Znam na pamięć jeden wiersz - powiedziałam z dumą w głosie, wbijając wzrok w sufit i gładząc go po włosach. Oczekiwałam jakiegoś wiwatu, zapytania, czegokolwiek.
  Ale nie! On pacnął głową na mój obojczyk, co wywołało atak wesołości z mojej strony. Kiedy uznał, że jest już chyba w stanie spojrzeć mi w oczy, powiedział z nutą zawodu w głosie:
  - Ty to czasem potrafisz zepsuć chwilę.
  - Ja? - zapytałam niewinnym głosem, jakby obok nas leżała jakaś piękna blondynka, o której obecności zapomniał.
  Kiedy opanowałam śmiech, moje serce zostało poddane próbie odporności na pocałunek mężczyzny, który jest absolutnym panem moich ust.