Piękny melancholijny Pan...

 Po drabinie myśli wspinam się do góry. Za kolorowymi okiennicami kryją się pragnienia. Na drewnianych parapetach, w kolorowych donicach kwitną orchidee. Gubią płatki wpychane między stronice starych książek. Na dachu siedzi pan. Sam jak ja. Wielkie plany plączą się po głowie szumiąc cicho jak wiatr. Rozgwieżdżone niebo kusi małymi tajemnicami. Siadam obok i patrzę. Miasto jest takie spokojne. Milczy, a ja razem z nim. Drabina z moich słów upadła głucho na chodnik. Niebotyczne pragnienia musnęły rozgrzane policzki, rozpalone usta. Pan patrzy przed siebie, nie widzi nic poza wspomnieniem, które ułożył z chwil przeżywanych teraz przez inne osoby.

 Dotykam jego dłoni. Odwraca zagubione spojrzenie i patrzy w moją stronę. Gubię się w korytarzu jego źrenic tak ciemnych i pełnych nie nazwanych uczuć, krótkotrwałych emocji. Gładzi sercem czułość, która pozostała i korci, by ją strzepnąć. Na ten chodnik betonowy, który nie wyda z siebie  żadnego dźwięku nocą. Obok tych porozbijanych słów, które czekają z nadzieją na nowe konteksty i zdania.

 Brakuje mi jego głosu. Lirycznej pieśni wyśpiewanej łagodnym szeptem. Mam pragnienie poznać go i zaistnieć w jego świecie. Tak po prostu, bez zbędnego słowa wyjaśnienia. Dużo słów ustawiło się w kolejce, mamy w czym wybierać. Zbyt donośne, by przerywać ten stan zespolenia dusz. Przenika mnie spojrzeniem. Czyta to, czego nikt inny nie jest w stanie dostrzec. Dostrzega zamyślenie i ten niepokój, że zniknie, nim ja zdążę go poznać. Pozwala mi się dotknąć. Błądzi kciukiem po wnętrzu mojej dłoni.

 Jest taki piękny i czarujący w swojej melancholii pragnień. Bierze mnie za rękę i kiwa głową. Marzę o jego dotyku. O głosie, który na chwilę przerwałby ciszę. Idealną, ale na sekundę niepełną. Uśmiecha się, jaśnieje, wypełnia mną siebie.

 - Czuję twój zapach.