Zatańczysz z nią...?

Ślimaczkowi.

 Puszyste powietrze kołysze się miarowo. Wdech i wydech. Byle tylko tańczyć. Bez poruszania nogami. Tańczyć i patrzeć jak świat wiruje. Niekiedy stoi bez ruchu. Jak ja. Spojrzenie kurczy się do rozmiaru widocznych punktów. Tych bliskich. Dalekich. Nieważnych. Istotnych. Jednego uśmiechu. Białej pierzyny. Końca drogi. Zakrętu. Początku. Zatańczyć tu i teraz. Czas się nie zatrzyma. Możesz przestawić zegarki. Ale i tak będzie 4.05. Zawsze. Machina wprawiona w ruch. Nie walcz z nią. Przegrasz. Wielu przegrało. Nie jesteś pierwsza. Ani wyjątkowa. To nie magia. Rzeczywistość. To nie film. Życie. Prawdziwe. Czujesz?

 Puszyste godziny wypełniają dni. Dzień za dniem. Tydzień za tygodniem. Wciąż i wciąż. Nie zatrzymuj się. Biegnij. Albo tańcz. Śpiewaj na głos. Ja też nie umiem. Tańcz! Naprawdę. Na niby. Szybko. Wolno. Kołysz się. Krztuś się melodią. Strunami. Głoskami. Krzycz. Albo nuć. Jak wolisz. Twój wybór. Mój słuch. Mrucz cicho. Niekiedy głośniej. Czy to wciąż mruczenie? Nadąsana. Wyperfumowana. Zadbana. Piękna. Zawsze piękna. Niekiedy tylko brzydka. To Twoja dusza. Mały kawałek papieru.

 Puszyste kartki wypełnione słowami. Atramentowy kleks. Serce w rogu. Kwiatek na dole. Margines. Jeden. Drugi. Patrz. Idź. Przed siebie. Odwracasz się? Dlaczego? Nie powinnaś. A może… Nie wiem. A Ty? Nie wiemy. Tak jest dobrze. Nieidealnie. Dobrze. Nie mogę oddychać. Stoję i patrzę. Obok ty. Nie trzymasz mnie za rękę. To życie. Nie film. Nie magia. Rzeczywistość. Prawdziwa. Bolesna. Szczera.

 Tam dalej stos zdarzeń. Małych. I całkiem dużych. Przeżytych. Poznanych. Ogólnie. Może szczegółowo. Jedna chwila. Następna. I ginie. Koniec. Znowu sen. Znowu dzień. Noc bez gwiazd. Słońce za chmurami. Kropelki deszczu. Tańcz! Łap chwilę. Żyj! To przecież proste… Magiczne. Naturalne. Wyjątkowe. Jak ty. Jak ja. Jak my.

 Weź mnie za rękę. Zatańczymy razem. Poprowadź mnie. Nie umiem tańczyć…

(to mój pierwszy tekst

od czasu niezmiernie

długiego, za długiego.)