Dom.

   Mamy już swój kawałek ziemi na świecie. Prywatny, nasz, nikogo innego. Od dzisiaj. Już w głowie sadzę kwiatki, choć marny ze mnie ogrodnik. Już wstawiam czajnik na gaz, by zrobić Adrianowi kawę, a sobie herbatę. Widzę oczami wyobraźni jak do salonu wpadają piękne promienie zachodzącego słońca. I Małą krzątającą się przy stole. Na pewno z Adrianem. Może będą wspólnie kolorować, lepić z plasteliny albo układać budowle z klocków Lego.

   Mamy w głowie plan. Idealny. Być razem dopóki to możliwe. Kochać się, korzystać z siebie, zachwycać się codziennością. Wieczorem kłaść się do jednego łóżka – we trójkę, może już w czwórkę i czytać dzieciom przed snem. Łapać każdą chwilę, by trwała jak najdłużej. Przeżywać ją jako dar i błogosławieństwo od Boga. Być ze sobą w pełni jak teraz. Tego bym nie zmieniła.

    Marzy mi się nasz dom. W mojej głowie mury pną się do góry, malujemy ściany, składamy wspólnie meble. Układamy drewniane podłogi, dekorujemy poduszkami sofy. Czuję zapach świeżo pieczonych ciastek, pieczonego chleba, obiadów i kolacji spożywanych wspólnie. Marzę, by nasz dom był miejscem, do którego będziemy zawsze chętnie wracać. Z poczuciem, że to bezpieczna przystań, jedyna taka na świecie. Miejsce wytchnienia i rodziny, którą codziennie tworzymy.

   Mamy swój własny pokój w Adriana i moim rodzinnym domu, ale to nie to samo. Jesteśmy tu tylko tymczasowo. Trochę jak goście. Nie czujemy się już u siebie. Pragniemy czegoś więcej – choćby małego, ciasnego, bez okien w salonie otwartych na pomarańczowe zachody słońca. Marzymy, każde po cichu, czasem też głośno, o miejscu, w którym będziemy gospodarzami. O miejscu, za które będziemy w pełni odpowiedzialni. My dwoje jako małżeństwo i rodzice. Jako rodzina.

   Dzisiejszy dzień zbliża nas do tego celu. Jeszcze kilka lat ciężkiej pracy przed nami, ale docenimy jeszcze mocniej. Oczami wyobraźni widzę naszą rodzinę, na razie dwu-i-półosobową, wchodzącą do naszego przyszłego domu z poczuciem, że zaczynamy nasze wspólne życie. Na swoim. W miejscu, które wybraliśmy.