Opowieść Anioła.

Obserwowałem lot ptaków. Ich skrzydła, ciała. Były tak blisko nieba. Mojego jedynego domu.

Wśród wrogich spojrzeń Ludzi, upadam po raz kolejny na samo dno. Chciałbym wstać, unieść się na moich zranionych skrzydłach... wzbić się wysoko, aż do samego błękitu nieba. Czuć wiatr we włosach, promienie słońca na twarzy. A gdy się zmęczę lotem, położyć się na puszystych obłokach i odpocząć.

Chciałbym znów wzbić się w powietrze. Czuć ten czar, tę wspaniałą magię. Chciałabym być tak blisko moich Braci. Tam, w Niebie. Czuć Ich nieograniczoną Miłość, której nie znają Ludzie.

Zastanawiam się, co Oni wymagają od tego uczucia?

Wiele razy chodziłem do parku pod osłoną nocy, siadałem na ławce i obserwowałem środowisko ludzkie. Widziałem pary połączone ze sobą. Te czułe spojrzenia w oczy, szepty. Słyszałem jak szeptali do siebie: "Kocham Cię i nie przestanę!" Ile w tym prawdy, skoro za kilka tygodni ta sama dziewczyna, czy ten sam chłopak, jest w objęciach innej osoby? Ludzie myślą, że wiedzą czym jest Miłość. Kochających się szczerze osób, jest bardzo mało...

Znów samotny wieczór. Mój upadek zmusza mnie do myślenia, wspominania, marzenia. Tak trudno jest się podnieść i polecieć jak ptak. Zranione skrzydła, Zmuszają, abym pozostał na Ziemi i cierpiał. 

Jak długo jeszcze?!

Potrzebuję swych Braci. Chcę z Nimi przebywać, obserwować świat z Góry.

Męczą mnie te wszystkie osoby. Ich spojrzenia, czasem pełne współczucia, nienawiści, pogardy.

Patrzą oczami, które nie dostrzegają wnętrza innych. Widzą to, co z zewnątrz. Nie potrafią spojrzeć wzrokiem duszy, serca. Dlatego widzą we mnie tylko brudnego, samotnego, zmęczonego chłopaka, który mieszka na dworcu. Nie dostrzegają we mnie Anioła. Moich skrzydeł, dzięki którym kiedyś znów uniosę się wysoko nad Ziemią.

 

Zasnąłem po raz pierwszy od kilku dni. Obudził mnie kogoś natarczywy wzrok. Nie był taki jak innych. Nie był obcy, lecz czuły i taki.. mój. Miałem wrażenie, że patrzy na mnie jeden z moich Braci. A to tylko siedemnastoletnia Dziewczyna, w której oczach ujrzałem Niebo i wielką Miłość.

Milczała, ale ja słyszałem głos Jej Serca. Muzykę, która mnie uspokoiła, pozwoliła odpocząć...

Stopniowo wzrastała - była głośna, wręcz nie do  wytrzymania. A za chwilę, cichła. Stawała się spokojna, łagodna.

- Wiem, że nie jesteś zwykłym chłopakiem - wyszeptała. Czułem, że łączy Nas jakaś nić.

Nie mogłem oderwać od Niej oczy. Chciałem zapamiętać każdy milimetr Jej twarzy, każdy najdrobniejszy szczegół. Mieć Ją w pamięci, by z łatwością przywołać, gdy tylko zamknę powieki.

- Jesteś moim Aniołem - odezwała się po dłuższej chwili. Nie umiałem wydobyć z siebie głosu, żadnego dźwięku. Milczałem.

Zrozumiałem jak wielką moc ma siła. Jak trudno jest ją usłyszeć. Mimo to trzeba się w nią  wsłuchać. Ona zawsze ma rację. Dobrze radzi, wskazuje poprawną drogę.

Masz skrzydła. Dziewczyna jest Twoją siłą, opatrzy rany. Ukoi ból, cierpienie - powiedziało Serce. Usłyszałem Jego głos. Spojrzałem na Dziewczynę.

- Leć do swych Braci. Tam masz większą moc i siłę. Opiekuj się mną, mój Aniele - uśmiechnęła się i zniknęła. A ja poczułem się jak ptak. Rozprostowawszy skrzydła i wzniosłem się wysoko do chmur, słońca, nieba.

Odzyskałem swoje skrzydła, odnalazłem osobę, którą muszę się zająć...

- Jestem znów Aniołem! - Krzyknąłem i przekroczyłem Bramę Nieba.

 

***

 

Dość nietypowe dla mnie opowiadanie.

Chciałam Wam wszystkim podziękować za komentarze, do których z miłą chęcią wracam. Dziękuję, że Jesteście... moją inspiracją.

Przepraszam, że zaniedbałam Wasze blogi.Nauka:(

Obiecuje, że na pewno zostawię po sobie ślad pod Waszymi notkami:):*

Buziaki!:*