... ukryta w pamiętniku

Chce napisać kilka wpisów z mojego pamiętnika... Niby zwykły zeszyt... A jednak jest w nim tyle mnie... Nie rozstajemy się od 17 miesięcy... Nie możemy bez siebie żyć... :-)

 

"Poniedziałek, 11.06.2007 r.

Niedługo wakacje. Jeszcze tylko kilka dni. Tak długo wyczekiwany czas. Dwa miesiące bez szkoły, nauki... Chwile, kiedy jesteśmy wolni. Możemy zwolnić tępo. Przemyśleć wszystkie dawne sprawy. Spędzić jak najwięcej czasu z bliskimi.

Hmm... wakacje. Czas dla mojej duszy, myśli. Mogę przemyśleć tyle spraw. odpocząć od tego wszystkiego. Hałasu, bałaganu, życie w ciągłym biegu...

No właśnie... Gdzie jest meta? Gdzie kończy się wyścig? Gdzie biegnę?

Ech.. Rok szkolny.. Chwile przygnębienia - "odbijają" się na nauce.

Czasem dobija mnie sama myśl, że po raz kolejny trzeba przekroczyć bramę szkoły... Spotkać w niej te same twarze...

Najlepiej zatopić się w tłumie innych uczniów. Iść z nimi. Nie zatrzymywać się. Nie szukać własnej drogi...

A ja często miałam ochotę po prostu uciec. Rzucić plecak, książki w kąt. Zapomnieć o lekcjach, nauczycielach, klasowych sprawach, których ostatnio się tyle namnożyło. Dobija mnie tamta atmosfera.

Potrzebowałam schować się w ciemnym kącie i zapłakać. Tak dużo? Wymagam tak wiele?

Ale już niedługo wakacje.

Chciałabym... spędzić je z samą sobą, może w małej grupce najbliższych przyjaciół. Lub z Nim. Nie chce się budzić ze łzami w oczach. Witać kolejnego dnia ze smutną miną...

Chciałabym, żeby te wakacje należały do Nas! Pragnę wyczekiwać chwili naszego spotkania. Chodzić po mieszkaniu z myślą, że za kilka chwil - zatopię się w Jego objęciach, spojrzeniach, pocałunkach... czekać na dzwonek do drzwi. Na moment, kiedy stanie na przeciwko mnie. Słyszeć, że kocha...

Wymagam za dużo.

To będą dwa miesiące, spędzone osobno...

On zapomni... A ja przytulona do mokrej od łez poduszki... będę marzyła o Jego bliskości, ramionach, ustach. On spędzi każdy wieczór w gronie przyjaciół.. ja w samotności. Kiedy On będzie się śmiał, ja zapłaczę z tęsknoty za Jego głosem, za Nim... To będą dwa miesiące nadziei, że w końcu staniemy na przeciwko siebie, że spędzimy wspólnie kilka chwil. Pozostanie mi tylko nadzieja. Ona kiedyś też odejdzie, zostawi mnie, umrze... Wtedy powrócę do naszych wspomnień. Do myśli, że kiedyś był tak blisko..

Wakacje... Boję się ich.. Że za dużo spraw mnie dopadnie, że będę musiała powrócić do pokoi, do których zatrzasnęłam drzwi. Boję się, że za dużo zrozumiem. Że On przez ten czas pozostanie tylko Miłym Wspomnieniem...

Nie uda mi się zapomnieć. Nie teraz, kiedy wiem, że Serce mocno zakochało się. Kiedy po raz pierwszy [chyba] pokochało..

Gdzie On jest? Nasze drogi znowu spotkają się? Jak żyć? Gdzie Go szukać? Czekać czy iść bez  Niego?

Boże, pomóż! Daj mi jasny znak...

Daj ukojenie dla zmęczonej już tym wszystkim duszy..

Daj nadzieję, siłę... Pozwól usłyszeć swój głos.

Jak mam iść? Gdzie szukać przeznaczenia? Dajcie mi siłę/ Otrzyjcie łzy...

W głowie tyle myśli... Serce ciągle krzyczy i woła Go o pomoc... Niech w końcu usłyszy jego głos! Ile mam czekać...?

Tęsknota mnie niszczy...

 

Niech wakacyjny czas, będzie odpoczynkiem dla duszy...

Niech sprawi, że znów się do Niego zbliżę...

 

A tak niewiele trzeba aby odejść...

A tak niewiele by pozostać tu..."

___

 

Ktoś wczoraj zadał mi pytanie "Dlaczego założyłam bloga?"... Odpowiedź była prosta: "To była chwila"... Na początku pisałam o sprawach małostkowych...  Z biegiem czasu - ten bloga, stał się dla mnie wszystkim... Jest tu tyle moich myśli... Tyle mnie...

Ja piszę, Wy słuchacie. Pomagacie, wspieracie słowem. Dziękuję! Myślę, że bez Was ten blog nie byłby tak bliski memu sercu...

Dziękuję, że Jesteście przy mnie... :*