Innej przemyślenia. Dziadku...

Inna zasiada przed komputerem. Ot tak, bez powodu. A może powodem jest Ł.?

ech... Inna siedzi, On jest i piszą razem. Ale nie jest dobrze. On ma swój problem i Ona też. Po policzkach płyną łzy, a w sercu pytanie, co znów się stało? Ale Inna nie zna odpowiedzi. Nie wie nawet gdzie go szukać?

Siedzi, łzy rozmazują litery i niewiele widzi... Co chwilę, poprawia jakieś literówki. O, musiała na chwilę odejść. Telefon przerwał jej rozmyślanie i temat, którego brak. :(

Cały świat, Innej w tej chwili, wymyka się z rąk. Nie ma powodu do uśmiechu, tym bardziej do łez. Ale czuje w sobie strach... i coś dziwnego.

Powracają chwile z przeszłości..

Notka u K. przypomniała Innej o Dziadku. Tak bardzo tęskni za Nim. :(

Wchodzi do Jego dawnego pokoju. Zmienił się. Nie ma już tego łóżka samego, ani regału i stołu z czterema krzesłami. Nawet dywan na podłodze jest zmieniony... Ale jest ten sam piec i zlew... I obraz ślubny Dziadka i Babci, i te same wspomnienia. Kiedy wchodzę do dziadkowego pokoju... czuję się jak ta mała Ilonka, a nie Inna. Oczami wyobraźni, mojego zasmuconego teraz serca, widzę Dziadka, który wyciąga z kredensu, ostatniej półki, spod swojego kapelusza cukierki "Mini". Rozdziela między nami sprawiedliwie. Widzę dziadka, oglądającego telewizję, jedzącego z nami przy stole zupę pomidorową z ryżem i kartoflami... Widzę Dziadka, który chodzi po domu z wałkiem na głowie, którym zakręcał sobie loka... Jego stroskaną, smutną twarz, kiedy zapalał świeczki na grobie swojej żony i wnuczki, i rodziców. :( I tego Dziadka, który na nas krzyczał, gdy zabieraliśmy Mu z domu sztućce. Ale przecież to Ona nam opowiadał, że koło tej dużej wierzby na środku podwórka jest ukryty skarb. A My jako dzieci, chcieliśmy go wykopać. Pamiętam te chwile, kiedy Anna i Hubert brali łyżki do zupy, a ja z Dominiką, do herbaty... Razem chcieliśmy wykopać ten skarb. Dziadku, Kochany, gdzie jesteś? Dlaczego tak szybko odszedłeś? Dlaczego Bóg nam Ciebie zabrał. teraz jesteś na pewno szczęśliwy. Ale ja tak bardzo tęsknie za tamtymi chwilami. Tak bardzo tęsknię za Tobą. :( Tyle chwil razem przeżyliśmy. To Ty się nami zajmowałeś, kiedy mama szła do pracy, i nie miała nas z kim zostawić... Tyle wspomnień, zdjęć. A teraz? Teraz pozostała zimna płyta na cmentarzu i znicze.

Wróć... Tak na chwilkę. :( Pozwól mi się przytulić. Tak samo, kiedy byłam małą Ilonką.

daj mi siłę. :( Przerasta mnie ten świat. :(

Kocham Cię, Dziadku! :

___

 

Chcę podziękować Ci, Kludiuś za inspirację do napisania tej notki.

Inna 17 października pisze konkurs polonistyczny. Napisze coś na pewno, gdy tylko będzie miała to już za sobą.

Buziaki:** Dziękuję zakomentarze pod poprzednią notką. :)