On.

I nastał kolejny dzień dla Niej. Nowy dzień, nowa kartka, ale nie rozdział.

I schowało się gdzieś słońce za ciemnymi chmurami. I silny podmuch wiatru nie potrafi ich odgonić. I nastał nowy dzień, a Ona nie ma planów. Leniwie się przeciąga po ciężkiej nocy, ubiera, je śniadanie, a potem szkoła, dom i spać. Jeszcze jakiś film przed snem, a w czasie jego trwania milion myśli, pytań i brak odpowiedzi...

Coś znów zmieniło się. Przeze mnie? Od dwóch tygodni nie jest tak jak było. Coś we mnie pękło, rozbiło się na milion malutkich kawałeczków. A przecież trzymałam tę porcelanę, w której odbijała się Twoja radosna twarz, mocno, a zarazem delikatnie. Dbałam i mówiłam do Ciebie. I wszystko było dobrze. I ciepłe słowa były i wspólne plany i słowa, które czuł każdy milimetr mojego ciała. Była też tęsknota za Tobą. A teraz? Jest jakaś wewnętrzna pustka. I kawałeczki mojej porcelany na panelowej podłodze. Jak poskładać, skoro się nie da. Straci swoje piękno, pozostaną blizny, ślady po stłuczeniu i klej. I pozostanie żal.

Jak to się stało? W piątkowy wieczór sprzed dwóch tygodni, szeroko się uśmiechałam do Ciebie, a dzisiaj... siedzę i serce rwie się do Ciebie z myślą, że już nic nie jest takie samo. Z myślą, że nie poczuje Twojej bliskości tak jak niedawno. Coś zrobiłam nie tak?

Jak to się dzieje, powiedz jak? Tęsknie naprawdę. Tęsknie bardzo. I ja też pragnę tego spotkania... ale... no właśnie.

Wyjedziesz, ja zostanę. Nie wiem, czy zapomnisz, ale jestem pewna, że do końca będę nosiła Cię w sercu i uśmiechała się w myślach.

Sylwester mógł być nasz, ale nie będzie. Ja spędzę go w gronie rodziny a Ty pewnie z kumplami. I o północy złoże wszystkim życzenia i wypijemy razem szampana. I zobaczę uśmiechnięte twarze Osób, z którymi rozpocznę 2008 r. Uśmiechnę się może leciutko, ale w sercu przytulę Cię mocno i zapłaczę głośno [teraz mogą pojawiać się literówki, ponieważ z oczu lecą gorzkie łzy]. A potem odejdę na bok i wybiorę Twój numer. Zadzwonię, żeby usłyszeć Twój głos i życzyć wszystkiego co najlepszego. Rok temu... też dzwoniłam. Ale wtedy było inaczej.

Zbliżyłam się do Ciebie bardzo. Może aż za bardzo?

"Zostań, bo jak nikt przynosisz mi powietrze..."

Nie potrafię już bez Ciebie żyć. Nie potrafię sobie wyobrazić, że kiedyś Cię zabraknie.

Ale gdy zamknę oczy, widzę Ciebie i mnie na wspólnym spacerze, trzymających się za ręce. Wspólne chwile radosne i te smutne. Czuję Twoje ciepłe spojrzenie na sobie i usta ciepłe, słodkie. Potrafię sobie wyobrazić naszą wspólną przyszłość. Ale rozstania - nie.

"Wezmę z Twoich rąk, to wszystko, co mi dasz."

Boję się Twojej ciszy, która teraz jest i rozrywa moje serce. Boję się, że pozostanie mi po Tobie tylko ten list w pudełku, kiedyś przesiąknięty Twoimi perfumami, teraz zapachem róż. Że pozostaną mi tylko te sms-y, które trzymam i wracam do nich, gdy jest mi źle. I wspólne rozmowy w pamięci. Boję się, że kiedyś wszystko się skończy, jak piękny, niespełniony sen.

Co wtedy stałoby się z nami? Gdzie każde z nas by poszło, w którą stronę? A co stałoby się z moimi myślami, wspomnieniami, które są jak otwarta księga? Noce były by takie puste.

Nawet nie wiesz, jak ciężko się kładzie głowę na poduszkę w weekend, mając świadomość, że nie obudzi mnie w nocy sms z bramki. A to jest takie... takie moje. Środek nocy i dźwięk natrętnych wibracji i na ekranie telefonu "Odebrano 4 wiadomości". Jak miły, intymny jest ten dreszcz, ciekawość, przy odczytywaniu, otwieraniu kolejnych wiadomości. A co z tymi wszystkimi zdrobnieniami?

Gdzie to wszystko jest? Gdzie się ukryło przede mną? Gdzie?! Przecież tak nie może być...!

Teraz... otwieram zeszyt i piszę kolejne listy. Kiedyś wesołe, teraz przygnębiające.

A tęsknota z każdym dniem jest większa, ochota przytulenia Ciebie i trwania tak na wieki.

Gdzie Jesteś? Kiedy powrócą te Nasze chwile, pragnienia, marzenia?

Niech Twych oczu blask, przywoła mnie, pokaże drogę.

Przytul mnie... I szepnij "Skarbie Moje Najdroższe, wszytko jest ok. Już jest dobrze". Uśmiechnij się i daj mi siłę, taką jak kiedyś.

A jeśli proszę za wiele, powiedz. Poczekam jeszcze, z nadzieją, że powrócą tamte chwile, kiedy byłam najszczęśliwszą dziewczyną na świecie...

Przepraszam... Przepraszam, że zniszczyłam naszą wiarę w Sylwestrowe spotkanie. Ale wiedz, Kochany, że gdyby zależało to ode mnie, wsiadłabym nawet jutro w pierwszy autobus i pojechała do Ciebie.

 

I napisał mi teraz, że nie zapomniał o mnie i że myśli. I napisał "Słońce Moje i Skarbie".

Dziękuję, Łukasz.

"...Za wszystko i za nic. Za to, że jest jak jest".