Walentynki. | Znowu o Nim.

 Walentynki.

 Czas, w którym zakochane osoby czulej spoglądają sobie w oczy. Mężczyźni kupują swoim Kobietom kwiaty, kartki, lizaki itp. Kobiety wyglądają promiennie, uśmiechają się szeroko z powodu otrzymanych prezentów. Jak miło, kiedy Ukochany wyznaje Miłość.

 Walentynki.

 Czas, w którym wystawy sklepów są zaatakowane przez serduszka, czerwienie, misie. W sklepach wyjątkowo sączą się romantyczne piosenki z głośników. Miłosna atmosfera. Od której czasem mdli. Tak. To...

 Walentynki.

 U mnie spędzone  w sklepie przy stojaku z kartkami. Specjalnie szukana bez napisów, by napisać coś samemu. W której nie ma wyznania miłosnego. Czysta kartka. Nie trafiła do Tego, do którego trafić miała. Może to lepiej? U mnie spędzone z Moim Sercem, z Paulinką. Spędzone na oglądaniu romantycznych filmów. Czy ja wtedy nie płakałam na "P.S Kocham Cię?" Tak, to był chyba ten dzień. Wszędzie pary, których jakoś na ulicach jest więcej. Wszędzie serca, serduszka, serduszeńka.

 Przecież ja lubię walentynki. A może lubiłam? Przecież lubiłam ten dzień. Naprawdę. Coś się we mnie zmieniło? Dojrzałam? Nie, to chyba nie to.

 Walentynki.

 Dzień inny od wszystkich - podobno.

 

...

 

 Są jeszcze dni, w których zamykam się w sobie, wyciągam zdjęcia zrobione ze słów, wyciągam pudełko, w którym schowałam wszystkie wspomnienia. Jeszcze wracają dni, w których płaczę w poduszkę i odmieniam na każdy możliwy sposób Jego imię, używając różnej tonacji głosu. Są dni, w których Go tak bardzo czuję i tęsknię bardziej niż powinnam.

 Uciekam w te dni przed światem. Słyszę, co do mnie mówią, ale nie odpowiadam. Może tylko wydaje mi się, że dochodzą do mnie te dźwięki?

 Ludzie krzyczą, zapomnij! Ale ja... Ja przecież jeszcze wierzę, że historia, której obraz stwarzaliśMy, spełni się. Wierzę, że te męki zostaną mi wynagrodzone. Wiem, co straciłam, ale nie chcę tego szukać u nikogo innego. Nie chcę Nikogo Innego. I co z tego, że ktoś się pojawił? Co z tego, że wciąż mi powtarzają, że to może być mój Luby. Nie. Nie może. Dlaczego mam się oszukiwać, że zapomniałam, skoro jeszcze tęsknie? Dlaczego mam oszukiwać Innych, że już jest dobrze? Po co? Po co ranić siebie?

 Ja... jeszcze widzę siebie i Jego w najlepszych momentach mojego życia. On jako, np. mój partner na studniówce. On jako osoba, która do mnie mówi szeptem. Jako Osoba za którą tęsknie. Na którą czekam każdego dnia...

 Przecież ja wierzę, że to, co było - wróci. Nie umarło w Nim do końca. To źle? Ja czuję... Czuję w sobie, że wszystko się ułoży. Czuję i mam nadzieję. On wie, że był dla mnie ważny. Teraz już tego nie mówię - nie słucha. Ale On wiedział, a chyba moje słowa w nim nie ucichły, prawda?

 Ja jeszcze czekam na list. Czekam na dzień, w którym nasze dłonie się złączą, usta odnajdą, spojrzenia spotkają. Czekam na dzień, w którym wtulę się w Jego ramię i szepnę, że czekałam i bardzo tęskniłam każdego dnia. Czekam na dzień, w którym usłyszę Jego bicie serca. Czekam na dzień, kiedy znów powiem mu, że jestem Dla Niego, a On powie "Na zawsze Twój". Czekam na Jego głos po drugiej stronie słuchawki, którego tak bardzo mi brakuje. Czekam na jakiś gest, sygnał, którym powie "Wróciłem".

 Czekam.

 Czekam.

 Czekam.

 To się nie zmieni. Nie oddam moich wspomnień. Nikt nie wyrwie mi go z serca. Nikt nie wmówi mi, że mam zapominać. Powoli czy szybko. Bo to moje serce. Bo to moje myśli. Moje życie. "Bo serce mam uparte." Nikt nie odbierze mi wiary, która we mnie żyje. Ani nie zgasi iskierki w oku, która pojawia się, gdy o Nim pomyślę. Nikt nie zasuszy łez. Nikt nie rozłączy rąk, wzniesionych do Boga. Nie wyjmie mi z ust modlitwy Błagalnej i Dziękczynnej. Nikt nie odbierze mi tego, co po sobie pozostawił. Nie! Bo ja to pielęgnuję w sobie.

 A nawet jeśli kiedyś stracę pamięć, wiem że Bóg da mi znak, jakąś maleńką rzecz, która mi o Nim przypomni. I wtedy będę pragnęła Go jeszcze bardziej. pamiętajcie o tym.

 

 Bo nie da się zapomnieć o Miłości. Nie da się przestać Kochać. Jeśli ktoś chce mi odebrać to, co mam - musi wyrwać mi serce i zamazać myśli.

 Przecież wszyscy wiemy, iż to nie możliwe.

 Dobrze mi z Nim.

Czekam.

...

 

"Podniosła oczy i można w nie patrzeć, przyznaje mu to prawo do siebie, chce, żeby on także do niej należał, przekazał jej wszystko, co w nim jest, dobre i złe. - Chcę być - jak najbardziej - powiedziała.

- Ja także, przy Tobie, z Tobą"

I. Jurgielewiczowa "Niespokojne godziny"

Powie mi to?