Niezapomniany list.

  Sms. E-mail.

  A gdzie listy? Gdzie moje kochane listy?

  Czar przy delikatnym otwieraniu koperty, by nie zatrzeć śladu dłoni osoby, która ją zakleiła. By nie pomieszał się nasz zapach z zapachem drugiej oosby pozostawionym na kawałku kartki.

  Sms. E-mail

  Nie, nie zastąpi listu.

 

  Dotykam koperty opuszkami palców. Czuję, że i On kilka dni temu to robił. Przykładam do serca, a ono zaczyna bić mocniej. Próbuję wychwycić znany zapach, który może gdzieś się zaplątał między zdaniami. Tak, jest. Delikatnie, nieśmiało próbuję go wychwycić. Zapach jego perfum, ciepło Jego dłoni, która pisząc przesuwała się po kartce. Jest.

  A zdania? Każde następne bliższe sercu. Myśli spisane, uczucie nie-nazwane. Głębia jego oczu odbijająca się w tuszu. Jego Serce ukryte, Jego myśli. Czuję go. Czuję go bardziej niż się da. Czuję go tak mocno, że aż boli. Płaczę.

  Magia listów, którą odkryje tylko Ten, kto czekał całymi dniami i godzinami na listonosza z nadzieją, że doszedł kawałek papieru.

  List.

  List od Niego. Drżącymi palcami dotykam koperty i próbuję wychwycić miejsca, gdzie mocno zacisnął palce. Próbuję wychwycić pieczęć, którą zostawiły Jego usta nim koperta wpadła do skrzynki. A potem... Potem delikatnie by nie uszkodzić, otwieram. A w środku zapisany drobnym makiem Jego świat. Nasz świat, w którym i ja jestem /byłam/. Każde następne słowo miesza się z tęsknotą, smutkiem i szczerym uśmiechem. Czytając, widzę pochylone plecy przy biurku, które co jakiś czas się unosiły. Widzę skupiony wyraz Jego twarzy... a w głowie szum. Myśli, które chce nazwać, ale nie potrafi.

  Jego list. Tyle emocji, tyle Jego ciepła, Jego serca.

  Siadam na ławce, gdy wieje wiatr. Rozwiewa włosy, drażni się ze mną i próbuje zatańczyć z kartką. Przyciskam do serca i szepczę - nie teraz... Nie odbieraj mi Jego zapachu. Chcę go poczuć najmocniej jak się da.

  Chłód ogarnia moje ciało, które ogrzewają Jego słowa. Zapisane, ale w sercu szeptane przez Niego.

  wspaniała melodia.

 

  Dostałam taki list.

 W Nim On. Jeden, jedyny list, który wzbudził we mnie tyle emocji, tyle uczuć. Strach, że za chwilę poznam każde ze zdań. Radość, że mam Go przy sobie ukrytego w tym kawałku kartki w kratkę. Stęskniona, bo nie mogę się teraz do niego przytulić i powiedzieć, co czuję. Serce rwało się do Niego.

  Było zimno, naprawdę zimno. Ale kiedy miałam w ręku Jego list, czułam przyjemne ciepło, które płynęło z serca do serca.

  Płakałam. Płakałam ze szczęścia. Płakałam z tęsknoty. Płakałam z bólu. Płakałam, bo wiedziała, że nie zobaczę go za chwilę.

  A potem... Czytałam ten list kilka razy aż w końcu nauczyłam się na pamięć. Wiedziałam, gdzie jest każda kropla /perfum?/. Wiedziałam, gdzie są zgięcia.

  Czułam go.

  List jest schowany w pudełku na samym dnie. Boję się po niego sięgnąć. Tak bardzo się boję.

  Jeszcze jest zapach Jego perfum, choć pomieszany z zapachem róż.

 

  List pisany w lipcu zeszłego roku.

 

    

Czy kiedyś dowiesz się, jak bardzo brakuje mi Twych słów?

Nie-namacalnej obecności?