Ostatni dzwonek.

 To są ostatnie dni, godziny, minuty, sekundy III e. Klasy, w której żyłam przez 3 lata.

 Lata, w których wylałam wiele łez, wiele się nauczyłam, dojrzewałam, poznałam swoje powołanie.

 Ostatnie wspólne chwile, a potem...?

 Potem każdy pójdzie w swoją stronę. Nowe szkoły, środowiska i nadzieja w sercu, że jeszcze kiedyś spotkamy się i wspomnimy każdą z chwil.

 Nie wyobrażam sobie tego. Po prostu sobie nie wyobrażam! Dlaczego muszę rozstać się z osobami, które pod koniec pokochałam całym sercem?! Dlaczego jakaś siła wyższa psuje nasze tory. Tworzy dwie drogi, wpuszcza do osobnych wagonów? Dlaczego?!

 Nie usiądziemy w jednej klasie, wzrokiem patrząc ile osób zabrakło. Nie pokłócimy się już więcej i nie będziemy dzielić swej radości. Nie będziemy Jednością. Ale... Czymś, co zostało rozdzielone na 2? części.

 Nie chcę końca roku, bo boję się swoich łez. Nie chcę w czwartek czy środę wychodzić ze szkoły ze świadomością, że to jest nasz ostatni dzwonek.

 Nie chcę w czwartek przed 17 zająć miejsca na sali gimnastycznej z myślą, że ostatni raz siedzę wśród osob, z którymi dorastałam, z którymi przez 3 lata pięć razy w tygodniu siedziałam na tych samych lekcjach, przebywałam na jednym korytarzu, słuchałam tych samych nauczycielek, pisałam te same sprawdziany, odrabiałam [?] te same prace domowe.

 Nie chcę.

 Boję się tego. Boję się tego dnia, chcę go ominąć.

 Zobaczę w oczach niektórych osób żal, smutek, nadzieję, że te osotnie minuty będą niezapomniane.

 Nie chcę stać w sali nr 9 ze świadectwem i nagrodą w ręku, 'z papierami' i słuchać najwspanialszego wychowacy jakiego miałam w ciągu całego życia, tylko przez rok...

 Nie chcę żegnać się z dziewczynami. Nie chcę widzieć ich łez, smutku, który maluje się na twarzy.

 Nie chcę pytań - jak to teraz będzie?

 Nie chcę szybko bijącego serca, które chłonąć będzie każdym uderzeniem najmniejsze drobnostki.

 Nie chcę!

 Bo to jest moja klasa, którą chcę mieć dalej!

 Bo to jest p. L., do której nadal powinnam przychodzić podczas przerw ze świadomości, że to Mój Wychowawca.

 Będę panią odwiedzała, bo będziemy przez następne 3 lata w jednym budynku.

 Ale to nie to samo...

 

 Boję się tego ostatniego dzwonka.

 Ostatniego otulenia wzrokiem III e.

 Ostatniego przytulenia.

 Ostatniej łzy.

 Początku tęsknoty.

 Początku żalu.

 

 Boję się, że w nowej szkole nie będzie tak jak w III e.

 Boję się, bo... nie będzie ze mną De.

 

 Powiedzcie, że to nie jest nasz ostatni dzwonek... że czas się nie zatrzyma. Że za dwa miesiące znowu spotkamy się w tym samym gronie..

 Proszę.

 

 I wiem, że dla Nich na zawszę pozostanę 'Rybcią' i 'my fish'.