... bo ja potrzebuję rozmowy.

  Nie wiem, czy lepiej wymazać wspomnienia zupełnie, czy gdzieś tam chować je w sercu na ciche wieczory? Czy pozwolić im minąć, odlecieć, przeistoczyć się w szczęśliwe chwile dla zakochanych serc?
  Może faktycznie lepiej nie trzymać ich kurczowo w dłoni i przyczepić skrzydła, by poleciały prosto w stronę słońca, do krainy marzeń. Tam może jakieś dobre palce zaplączą je we włosy dziewczyny, skryją w oczach chłopaka. Może niech oni - zakochani, trzymają tą chwilę, która minęła, ale ze świadomością, że zaraz nadejdzie nowa?
  Kolejne spotkanie, kolejny uśmiech, kolejne muśnięcie opuszkami palców rozgrzanego policzka.
 
  Nie, nie oddałabym żadnego z tych wspomnień, które jeszcze tam gdzieś we mnie żyją i oddychają spokojnie do rytmu mojego serca. Są we mnie i mam tego świadomość, i wiem, że będą dopóki moje serce żyje. Wiem, że będą w mojej głowie, w zakamarkach duszy, między moimi narządami ukryte w każdej najmniejszej szczelinie, by wypełzać, kiedy przyjdzie większa fala smutku. Otulą mnie ciepłym szalem i szepną, bym uśmiechnęła się choć na chwilę, wspominając ten cudowny czas.
 
  Nie będę ukrywała, że jeszcze znam numer i, że obiecałam sobie nie myśleć o tym. Nie będę się oszukiwała, że jestem sama w stanie wymazać to, co było. Brakuje mi tego wszystkiego. Nie wiem tylko, czego bardziej?
  Rozmów czy obecności?
  Jedno bez drugiego funkcjonować nie może.
  Marzenia jeszcze się nie wyczerpały. Z wielką mocą atakują mnie, gdy próbuję spać. I trwają we mnie i krzyczą. Krzyczą, że chcą, by zostały spełnione. I motywują serce do szybszego bicia i oczy, do wylania kolejnych łez, i szepczą do rozumu, by układał kolejne niestworzone historie, który chyba kiedyś mnie zabiją.

  Przelewam je na papier i nadaję materialny kształt, wykorzystując wyobraźnię czytelnika, który kiedyś będzie błądził wzrokiem po wersach spisanych słów. Będzie angażował wyobraźnię, każdy ze zmysłów i być może zwiąże się z moimi bohaterami, którym nadałam imiona i ułożyłam im ciąg dni. A tak naprawdę to ja. Ja i to, co chciałabym, żeby było.
 
  Nie oddam nikomu wspomnień, bo one są moje. Tylko ja będę w stanie odkryć w nich ten sens tamtych chwil.
  Tylko ja...

 czasem znajdziesz
mnie w tym
 świecie
słów.