Zaprzestane marzenia.

  Pisałam o 'młodzieńczym marszu do doskonałości' - inspiracja od Herberta, którą natchnął mnie kilka tygodni chyba temu.
  Nie raz słyszałam, że Ktoś przestał wierzyć w swoje marzenia i nie raz prosiłam, by pozwolił sobie znowu na tą wiarę. A teraz sama jestem w tym miejscu, gdzie marzenia są takie odrażające. Jedno marzenie, dla którego wybrałam tą szkołę, a nie inną. Jedno marzenia, dzięki któremu oddychałam, gdy czułam jak się świat wali. Ten mój, wewnętrzny. Taki mały, a jednak mieszczący tyle osób, pragnień. Jakiś taki niezniszczalny.
  Nie raz pisałam o psychologii, jako o czymś, czemu chciałam się poświęcić do końca życia, związać niczym sakramentem małżeństwa. Moja mała wielka miłość. A jednak... Czy tak się czasem dzieje, że miłość po prostu - przestaje być? To chyba możliwe.
  Czuję się za głupia, żeby podążyć drogą, którą wybrałam kilka lat temu. Czuję, że nie podołam. I kiedy mówię o tym, nikt mi nie wierzy.
  A ja naprawdę tak czuję, że to nie dla mnie. Że nie powinnam nawet o niej myśleć.
  Może naprawdę źle odczytałam przesłanie, moje własne powołanie spisane w sercu Boga, kiedy stworzył mnie w swoich wyobrażeniach?
  Może się pomyliłam? Po prostu zachłysnęłam tą jedną wizją, że ja...?
 

  Jest mi ciężko.
  Siedzę w domu.
  Od kilku godzin piszę.
  Od kilkudziesięciu minut rozmawiam
  z bardzo mądrą dziewczyną, za którą kiedyś
  czułam się odpowiedzialna. Która napisała mi:
 

 "Jedną rzecz możesz zrobić dla mnie.
 Nie dać zniszczyć siebie. Idź dalej przez życie i walcz o swoje marzenia."
 

 Jak długo jeszcze
będzie trwał ten stan
wewnętrznego załamania,
zaprzestania wiary w coś, co
kiedyś było dla mnie najważniejsze?

Ross Copperman - They'll never know