O przyjaźni. Prawdziwej przyjaźni.

Colbie Caillat Faerless

  Poprzednia, i chyba najkrótsza w historii tego bloga, notka jest taka... szczera, prawdziwa, moja. Moja. Tak prawdziwie o mnie.
  Tak czuję. A osoba, która ma zaszczyt być przeze mnie kochaną (nie traktujcie tego poważnie), powiedziała mi wczoraj coś bardzo ważnego i pięknego. I do tego sprowadza się ta notka. I z pewnością nie będzie ona miła, będzie raczej bolesna. Będzie moją spowiedzią przed samą sobą. Daję wam prawo uczestniczenia w niej.

I uwierz, że te lata, które razem przeżyłyście będą oddziaływały na to, co będzie później w przyszłości.
I musicie obydwie zrozumieć, ile mogłybyście stracić odrzucając tę przyjaźń.

  Te kilka słów i wcześniejsza rozmowa przekonały mnie do postawienia bardzo, bardzo ważnego kroku. Może nawet decydującego o wszystkim. Napisałam do niej. Tak, jak pisze się do przyjaciółki, którą powoli się traci, z którą zaczynają łączyć cię powoli tylko wspomnienia.
  Pisząc z Nim, zdałam sobie sprawę, że naprawdę tracimy to, co mamy. To, co pielęgnowałyśmy od trzeciego, może czwartego, roku życia. Przyjaźń.
  Jesteśmy tak różne. Może nawet więcej nas dzieli aniżeli łączy, ale mimo wszystko potrafiłyśmy, i wierzę, że nadal potrafimy, być w tej przyjaźni. Potrafimy kochaś siebie wzajemnie, wspierać i słuchać. Wierzę, że nasze dwie różne planety wciąż krążą po tej samej orbicie wokół Słońca, które oświetla nas w pełni, ukazując cały komplet naszych wad i zalet, które poznałyśmy, które zaakceptowałyśmy.
  Nie chcę stracić tego wszystkiego. Bo gdyby to wszystko się skończyło, straciłabym część swojej historii, która nie jest dokończona. A chyba nie ma nic gorszego, niż zacząć wspaniałe dzieło i odłożyć je po latach cierpliwego tworzenia.
  Wiem, że Ona jest wytrwalsza ode mnie. Wiem, że ja się szybciej zniechęcam, ale przecież przed nami dorosłe życie i to właśnie od tych chwil zależy, czy postawimy kolejny krok trzymając się za ręce, czy może osobno, zerkając na siebie z żalem.
  Ten, kto spędził z drugą osobą prawie całe swoje życie i nagle jest zmuszony do życia oddzielnie, wie o czym teraz piszę, co czuję. Pojawia się ta pustka, której nie da się wypełnić niczym. Może to zrobić tylko ta osoba, która ma zarezerwowane miejsce w tej części serca. Tylko ta, żadna inna.
  Wydawało mi się, że przyjaźń (która potrzebowała wiele czasu i wielu rozmów), która narodziła się między mną a A., wynagrodzi mi to, co straciłam. Że te rozmowy, które mam z nią na lekcjach oddadzą mi tamte rozmowy, które miałam z Nią. Ale to taka głupia fikcja, głupia nadzieja. Jedna drugiej nie zastąpi. Nigdy. Bo one są takie różne, tak odmienne, w inny sposób dla mnie ważne. W inny, ale równie piękny i prawdziwy.
  Boję się panicznie. Bardziej niż w pierwszej klasie. Rok temu wierzyłam w to wszystko bezgranicznie, że odległość to nie kłopot. Teraz widzę, że odległość to kłopot. Ogromna przepaść, która próbuje nas rozdzielić, podzielić nasze światy na dwie części, bez możliwości powrotu, dopasowania się. Zawsze się uzupełniałyśmy. Zawsze. A teraz brakuje mi tego. Teraz musimy się uczyć siebie, podczas gdy kiedyś rozumiałyśmy się bez słów. To takie banalne, prawda?

  Ona tworzy inną historię. I ja tworzę inną.
  Ale wierzę, że gdzieś jest ten punkt, który je połączy. Nierozerwalną nicią. Nicią przyjaźni.