Nie rozumiem miłości.

Stanfour - Desperate.

  Im człowiek starszy, tym chyba trudniej mu odpowiedzieć sobie na pytanie, co to jest miłość? Niech pytanie "co to" nie zmyli was do tego stopnia, by sądzić, iż myślę o niej jako o rzeczy. Skądże! Wiem, że to jest coś więcej, coś ponad wszystkim...
  Oglądam z Darią "Rozmowy w toku", otwarty zeszyt do historii szepcze cicho: teraz ja jestem ważniejszy!, a ja nie mogę się zmobilizować. Siedzę koło wygadanej blondynki i kiedy z jej ust padają słowa: każdy z nas pragnie miłości, mam ochotę schować się pod łóżko, choć ledwo mogę wsunąć tam swoją dłoń w poszukiwaniu zagubionych skarbów. Kurczę się w sobie i zastanawiam, co jej odbiło dzisiaj z tą miłością? Wcześniej prosi mnie, bym nie martwiła się, iż nikogo sobie nie znajdę, chociaż ja się słowem nie odezwałam. A na moją nieoczekiwaną reakcję: A czy ja się martwię?, ona subtelnie odpowiada: bo ty jesteś taka dobra. Ręce i nogi opadają, choć z drugiej strony te kilka zmartwień coraz częściej robi spustoszenie w moim sercu.
  I czym do cholery jest miłość?
 
 Kocham ponad wszystko Julkę, moich rodziców i moją denerwującą siostrę. Kocham te kilka osób, które mam zaszczyt nazywać przyjaciółmi i swoich krewnych. Kocham swoje wspomnienia i pasje. A mimo wszystko, nie umiem powiedzieć, dlaczego czuję miłość w stosunku do tego wszystkiego.
  I sprawdzają się słowa P. Coelho: "Kocha się za nic. Nie stanieje żaden powód do miłości". Choć tak bardzo nie lubię tego gościa, mam ochotę pogratulować mu tego zdania. Choć żaden powód nie istnieje, chcę wiedzieć dlaczego? Chcę wiedzieć i już!
  Chcę wiedzieć, szukam, analizuje i ciągle nie wiem. A niewiedza z tej kategorii po prostu mnie męczy.
  Myśląc logicznie, za kilka lat pewnie ktoś wtargnie do mojego życia i trzymając mnie za rękę, powie, że mnie kocha. Może wyzna to w innych okolicznościach, w innym miejscu, niż zaplanował, o innej porze dnia. Nie zmienia to faktu, iż kiedy Ten Ktoś powie mi, że mnie kocha, czy będę wiedziała, że i ja czuję to samo? Czy to się po prostu czuje? A to czucie wysyła sygnał dalej i układając charakterystycznie wargi, pomoże mi wypowiedzieć te dwa magiczne słowa? Czy to jest impuls serca, czy coś przemyślanego?
  Skąd będę miała wiedzieć, że kocham? Kocham...
  Czy oznaką tego będzie przyjemny dreszcz, gdy dotknie mojej dłoni? Czy milczenie, kiedy żadne  z nas nie będzie umiało wypowiedzieć słów? Czy może jedno spojrzenie, z którego będziemy umieli wyczytać wszystko? Czy może rozmowy do rana? Czy jego ramiona wokół mojej talii podczas tańca?
  A może miłość jest tym wszystkim? Każdym gestem. Myślą. Wypowiedzianym i przemilczanym słowem. Łzą. Szczerym uśmiechem. Niezabawnym kawałem. Historią z przeszłości. Nowym wspomnieniem. Nową chwilą.
  Przeszłością, teraźniejszością i przyszłością.
  Może miłość nie ma definicji. Może ona jest jak niebo, którego nigdy nie uda nam się zdefiniować, choć codziennie na nie patrzymy. Pewnym kolorem, który widzimy. I tchnieniem, które czujemy. Może miłość jest tą początkową wątpliwością, która z każdym dniem przemienia się w pewność. Może miłość jest niezadanym pytaniem w oczach i odpowiedzią na ustach. Może miłość jest czymś, czego nigdy nie uda mi się pojąć, bo ona po prostu jest. Jak niebo.
 
  I może dowiedziałam się, że kocham, gdy pierwszy raz siedząc obok niego, pomyślałam, że tak bardzo go potrzebuję. I gdy po dzwonku wyszłam z klasy po lekcji, której nie spędziliśmy razem, z nadzieją, że za chwilę go zobaczę, choćby z daleka. I może zrozumiałam, że pokochałam, gdy poczułam pierwsze ukłucie zazdrości. I pragnienie uszczęśliwienia go. I chęć obronienia go przed atakami, które mogłyby go złamać. A może w dniu naszej pierwszej, szczerej rozmowy. A może dzisiaj, kiedy powiedział mi, że po rozmowie z nimi, chciał się zamknąć w pokoju i się rozpłakać. A może kilka dni temu, kiedy napisałam, że chyba go kocham na kartach pamiętnika. Albo ponad, a może prawie, rok temu, kiedy zapisałam o nim pierwsze zdanie z myślą, że znaczy dla mnie więcej. A może, gdy po raz pierwszy nieśmiało mnie objął. A może, gdy spodobały mi się niebieskie oczy.
  Może rzeczywiście kocham. Tak naprawdę. Młodzieńczą miłością. Trochę niedojrzałą. Jeszcze niepełną, jeszcze nieodkrytą do końca.
  "I być może taka miłość jest najszczersza na świecie, miłość nieukształtowana".
 
  Bo chcę go czuć na koniuszku języka, gdy wypowiadam jego imię przed snem. I chcę otulić się jego zapachem, gdy jest za daleko. Chcę spędzić z nim każdy ułamek sekundy. I dowiedzieć się jeszcze raz, nie wprost, że mnie potrzebuje. Chcę słyszeć jego pewność głosie, że nie umiałabym z nim nie rozmawiać.
 
  Mimo wszystko, nie wiem czym jest miłość.