Bo prawda jest taka, że Cię pragnę!

Sercom, które myślą, że są samotne.

nothing compares to you.

 Usiadła na mokrym kamieniu i czekała. Deszcz przestał padać, ale ona uparcie ściskała rączkę od parasola w dłoni. Lubiła poczucie osamotnienia. Tej emocji, która rodzi się, gdy poczuje na policzku pierwszą zapowiedź zmarnowanego popołudnia. Nigdy nie planowała chwil. Wolała zaskakiwać. Panicznie bała się niespodzianek.

 A on nigdy nie wiedział, kiedy go zaskoczy nowym pomysłem. Czasem czekał, ale ona nie przychodziła. A kiedy zapominał, że za nią tęskni, ciche pukanie do drzwi odrywało go od zajęć. Nie pukała nigdy głośno. Zawsze delikatnie, dwa razy. Nauczył się siedzieć w ciszy. Jakaś część niego zawsze miała nadzieję, że jednak przyjdzie w swoich czerwonych kaloszach i długim płaszczyku do kolan.

 Szczególnie uwielbiała porę zimową. Zakładała puchową czapkę i dwie różne rękawiczki. Kupował jej zawsze kilka par, by mogła komponować je według swojego humoru. Niekiedy nosiła odcień czarny i czerwony. Nie wiedziała czy coś nie zmieni jej nastroju. Wolała być przygotowana na zmiany, choć zmian nie lubiła. Słuchał jej cierpliwie, gdy tylko wiedział w jej fiołkowym spojrzeniu, że coś gnębi jej serce. Bardzo rzadko go dotykała, nigdy nie płakała w jego obecności. Była silna, a jednocześnie tak krucha. Często chorowała i nie pojawiała się bardzo długo.

 Uwielbiał jej powroty. Stawała wtedy w jego drzwiach i uśmiechała się spojrzeniem. Ustami rzadko. Czasem wargi drżały jej, gdy czytał jej na głos albo opowiadał zabawne sytuacje Była milcząca i piękna w tej ciszy, z którą chyba nauczyła się żyć. Lubiła słuchać. Nie tylko jego głosu, ale słów, które dawał jej świat. Niekiedy opowiadała o tym, czego się dowiedziała. Nigdy nie mówiła ogólnie, skupiała się na drobnostkach, których on nie dostrzegał. Z czasem się nauczył.

 Szczególnie lubiła motyle. Nieraz zabierał ją na łąkę, by mogła je gonić. Biegała wtedy na boso, zostawiała koło niego swoje trampki. Nosiła zawsze sukienki. Kolorowe, nigdy ciemne. Tylko rękawiczki mogły być wskazówką jej samopoczucia. Zawsze miała kilka par w torbie. I wrzosowy portfel. Miała także lizaki, te w kształcie serca. Lubiła rzeczy proste, którzy inni wspominają tylko z dzieciństwa i rezygnują na rzecz nowszych rzeczy. Nie nosiła nic poza tym. Czasami miała ze sobą książkę lub zeszyt, do którego wpisywała swoje myśli albo wklejała rzeczy, które chciała uratować. Były to ulotki zbierane od innych, liście z ulubionego drzewa i płatki kwiatów.

 Znał ją bardziej z obserwacji zachowań. Pokochał jej melancholię i szczęście, które nosiła w sobie. Spojrzeniem potrafiła przekazać mu wszystko, co czuła. Nigdy nie powiedziała, że go kocha. Wolała gesty niż słowa. Dotykała wtedy jego dłoni i spuszczała spojrzenie na ich złączone palce. Lubił jej wyznania i czasem na nie czekał. Z taką samą tęsknotą, z jaką czekał na jej obecność w jego codzienności.

 Czekała na niego, bo wiedział, że się zjawi. Lubiła obserwować jak biega po lesie, kontrolując oddech. Kryła się między drzewami i obserwowała jego smukłą sylwetkę. Ciemne włosy i wzrok utkwiony przed sobą. Czuła wtedy jak blisko jest niego. Zakochiwała się w nim bardziej i szukała słów, którymi mogłaby mu wyznać tę miłość. Chciała, by było to coś więcej niż Kocham Cię. Ale te spisane zdania była niepełne. Chciała mu opowiedzieć jak uwielbia dotyk jego zimnej dłoni w zimę i ciepłej w lecie. I spojrzenie, które znaczy więcej niż on sam może pojąć. Chciała mu opowiedzieć jak czasami trudno jej wytrzymać bez niego. I o tych dniach, kiedy czeka na niego siedząc na ich ławce w parku. Najczęściej pada wtedy deszcz, a ona moknie i czeka. Chciała mu opowiedzieć, ile radości sprawiają jej historii, którymi wypełnia ich chwile. I o tym, ile ma w sobie uczuć, gdy puka dwa rady do jego drzwi, szepcząc: Kocham Cię, Pragnę Cię, Chcę Cię, Jestem Twoja. Jesteś mój?

 Bywają dni, że nachodzą ją wątpliwości. Idzie do niego, siada na podłodze przy kaloryferze, który kiedyś malowali razem, i czeka aż dotknie słowem jej duszy. Lubi te chwile, wycisza ją. Czasami szkicuje go długopisem. Jego profil, gdy nie musi coś dokończyć i skupiony pochyla się nad technicznym rysunkiem. Słucha szelestu ołówka na białej kartce i patrzy z zachwytem. Nie dostrzega zachwytu w jej fiołkowych oczach, ale ma przeczucie, że jakiś ślad zostaje i on go szuka. Musi go znaleźć, bo nie chce wiedzieć, że jest jej obojętny.

 Kiedy z nieba znowu zaczyna padać deszcz, widzi jak się zbliża. Z dłońmi wbitymi w kieszenie. Pochylony i skulony. Wzbudza tym jej czułość, zachwyt i ogromną miłość. Wtedy czuje, że musi coś zrobić, by powiedzieć o tym, jak bardzo ważny jest dla niej. Zostawia swoją parasolkę przy kamieniu i podchodzi powoli. Spotykają się w połowie drogi. Zaskoczony patrzy na nią i czeka. A ona wtula się w niego i cichuteńko szepcze, że go Kocha. On głaszcze ją po plecach i nie odpowiada. Nie chce zepsuć tej chwili. Kiedyś to powie, gdy ona nie będzie się tego spodziewać. Dała mu prawo do siebie. Do tego, by ją zaskakiwał, choć tak bardzo boi się niespodzianek. Miłość to pasmo sytuacji i słów, których się nie spodziewamy. Tkwiła w drobnostkach, których nauczyła go szukać. Zachwycał się nimi, widział w nich jej obecność. Był ważną częścią jej życia, jej. Nie chciała, by ją minął, nie dałaby sobie bez niego rady… Splotła swoje palce z jego. Wyznała miłość słowami: Kocham Cię. W tym zawierała się cała opowieść, co w nim ceniła, czego się bała, o czym marzyła. Szukała słów, a one przyszły same. 

 12.10.2010