Ideał?

Słyszę pytanie: Jaki jest Twój ideał?

chwila zastanowienia. Przed oczami obraz chłopców, którzy kiedyś mi się podobali. Moja wielka, ośmioletnia miłość Patryk M! - to jeszcze z przedszkola. Moje 56 "wielkich miłości". Żadne to tam ideały.

Mój ideał. Nie wierzę w niego.

Mogłabym powiedzieć, że jest to uroczy brunet o niebieskich oczach. opalony, umięśniony, czuły, opiekuńczy i romantyczny. Potrafi zrobić dla mnie wszystko, itp., itd.

Nie mam ideału.

Podobają mi się osoby... te zwykłe, nazywane "przeciętnymi" przez osoby "ehem". Podobno lepsze.

Mój ideał ma krostki na twarzy, rozczochrane włosy czasem. Nosi w domu stary, wyciągnięty dres i nie ubiera się modnie. Jest zwykły w swej niezwykłości. Wyjątkowy w swej wyjątkowości. Jest mój. Potrafi na mnie krzyczeć, kiedy robię coś źle. Przytula, kiedy widzi, że tego potrzebuje. Nie gada cały czas, lecz umie milczeć w mojej obecności. Jest gdzieś tam romantykiem, który może tego nie okazuje. Bo przecież w każdym z nas jest dusza romantyczna. Zabiera mnie na spacery i nie powtarza co chwilę, że kocha. Pozwala mi czasem odejść od siebie, tylko po to, byśmy zatęsknili. Pisze do mnie i dzwoni. Jest taki jak sto tysięcy innych chłopców. Ma ileś tam lat, dojrzałe spojrzenie na świat, ale w sercu jest dzieckiem. Mówi o tym, co go boli. Nie obraża się o byle głupotę. Potrafi żartować i poważnie rozmawiać. Ma swoje wady, których nie chcę zmieniać. Których nie będę chciała zmieniać. Jest mój. I to czyni go wyjątkowym. Należy do mnie, ale nie w pełni. Ma swoje życie, ja swoje, które z czasem staje się Naszym.

Nie wierzę w ideały. Po prostu nie wierzę. One nie istnieją. Po co mi obraz takiego w głowie? Skoro nie ma.

Może mieć zielone oczy, albo czarne. Ciemne włosy blond, albo krótkie.

To nie istotne. To tylko szata.

Chcę Kochać kogoś za to, kim jest tam, w środku. Chcę kochać Jego wnętrze.

O!