Pragnę wakacji i poczuć Góry całą sobą. !

 "Zapominasz o samej sobie!"

 Tak, to prawda. Zapominam. Gdzieś w cierpieniu innych, gubię siebie, zostawiam swoje "Ja" na późniejszą chwilę. Odkłam swoje sprawy, swoje życie na "potem". A kiedy wreszcie decyduję się na odpoczynek, oderwanie - płaczę i wspominam. Nie wiem jak wywoływać u samej siebie uśmiech, nie wiem jak stąpać po chmurach.

 Marzę. O wakacjach. O chwili, kiedy otuli mnie zapach świeżo skoszonej trawy, zielonej łąki, lasu, burzy i powietrza po deszczu. Marzę o chwilach, kiedy rano otworzę oczy i przez otwarte okno wpadnie do mnie słońce i czysty śpiew ptaków. Ile jeszcze? Nie wytrzymam.

 Chcę zakończyć już ten rok szkolny, napisać egzamin - mieć to za sobą. Odgrodzić się od wszystkiego, żyć pełnią życia. Marzyć, kochać i śnić. Nie zaglądać do książek z niechęcią, myśląc "Powinnam się teraz uczyć". Pragnę sięgnąć po jakąś książkę, rozłożyć się na trawie i czytać. Oderwać się od codzienności. Chcę wakacje! Jestem już zmęczona. Czuję, że wciąż stoję w jednym punkcie, nie ruszam się, nie idę do przodu. Jakaś ręka przytrzymuje mnie i pokazuje budynek szkolny.

 Cztery ściany. Setki osób na korytarzu. 20 ileś osób w klasie. Jeden nauczyciel. Zielona tablica, biała kreda. Rząd ławek, a przy nich krzesła. Nie chcę tego! Nie chcę! 

 Pragnę obudzić się o 11, przeciągnąć i wyjść na dwór. Założyć turkusową spódnicę, do tego jakąś luźną bluzkę i japonki na nogi. A jeśli będę na działce, zrezygnować z butów. Pragnę stąpać bosymi stopami po ziemi - chłodnej, pełnej nadziei. Być dla siebie.

 Śmiać się do woli i obserwować świat. Bez myśli, że za chwilę skończy się weekend i czas wolny, i będzie trzeba iść w dobrze znanym kierunku, do dobrze znanego budynku. Nie chcę tego.

 Ja chcę wakacje, lato. Chcę czuć wolność we wszystkim, co robię. Chcę odpocząć. Naprawdę odpocząć.

 Chcę wyjrzeć przez okno i zobaczyć Góry. Chodzić po Krempachach. Opalać się nad Białką. Chcę zdobywać szczyty. Tak bardzo tęsknię za Górami. Za ich magią i tajemnicą. Za ich potęgą i pięknem. Chcę iść pod górę. Zmęczona ocierać pot i co chwilę milcząc, krzyczeć - jak tu pięknie! Chcę wyjąć aparat i uwiecznić najpiękniejsze krajobrazy, wiedząc, że zdjęcia nie oddadzą duszy Gór. Chcę wejść na sam szczyt i uśmiechnąć się szeroko ze świadomości, że mi się udało. Chcę podczas stawiania kolejnych kroków, odkrywać siebie. Myśleć o tym, co we mnie najpiękniejsze. Oderwać się na chwilę i poczuć wiatr, nieokreślony zapach, oddychać najmocniej jak się da. Chcę dotykać opuszkami palców każdą ze skał i chmur. Patrzeć z przerażeniem w dół, odkrywać w tym obecność Boga. Zapomnieć o otaczającym świecie, a jednocześnie wciąż być jego częścią.

 Ja i Góry. One potężne, ja maleńka. Mała drobinka, która się nie liczy, którą można zniszczyć łatwo. Ale to mnie nie niszczy, to mnie uszczęśliwia.

 Chcę wracając w dół, oglądać się kilka razy do tyłu i marzyć. Chcę zejść na dół z myślą, że mi się udało, że jestem silna! Wyciszyć się i kochać Naturę. Być z nią. Czuć ją każdym milimetrem ciała. Chcę poczuć potęgę Gór, stać się ich częścią, ich sercem, oddechem, myślą. Chcę otulić je ramionami i trwać w nich jako drobinka. Być okruszkiem, który się liczy. Być okruszkiem, bez którego niektórzy nie istnieją. Chcę być. Naprawdę Być.

 Moje kochane Góry! Poczekajcie. Przyjadę i będę z wami, dla was. Jeszcze trochę.

 Czuję, że tęsknię.