Pożegnalny list.

 11.11.2009 rok.

 [Irena Jarocka - Wymyśliłam Cię]

  Powinnam zacząć od jakiejś grzecznościowej formy powitalnej, ale nie
mam chyba na to ochoty. Bo nie chcę się witać, a żegnać. Zabawne, prawda?
Minęły dwa lata, a ja dopiero dzisiaj mam ochotę zakończyć to, co
działo się w moim życiu kilkadziesiąt miesięcy temu.
  Zapewne zastanawiasz się, czemu jeszcze odzywam się do Ciebie?
  Nie miałam w planach tej wiadomości. Mimo że jeszcze trzymam w skrzynce
odbiorczej kilka Twoich meili, w których jesteś Ty, mimo że w pudełku na
listy mam jeszcze skrawek papieru zapełniony Twoimi myślami, mimo że
czasem wracam do tego wszystkiego - ta wiadomość jest dla mnie samej
zaskoczeniem.
  Wczoraj wieczorem przeglądałam wiadomości wysłane przeze mnie do
różnych ludzi, znanych lub obcych mi zupełnie (blogowy świat, w którym tkwię
niezmiennie, dawał pewne możliwości) i natrafiłam na wiadomość do
Joli. Tej same Joli, która kiedyś do Ciebie napisała. Uwielbiałam tę waszą
rozmowę, choć prawie w ogóle jej nie pamiętam, ale wiążą się z nią
przyjemne wspomnienia i kilka moich wniosków. Ale to nie jest istotne. Po
prostu wciąż tętnią we mnie niektóre chwile, które ukryły się w
zakamarkach mojej pamięci.
  Wczoraj znalazłam meila wysłanego do Joli z całą (prawdopodobnie)
naszą rozmową z dnia 27.10.2007 roku. Cholerny szmat czasu. Ale nie zmienia to
faktu, że te kilkaset/kilkadziesiąt linijek otworzyło we mnie wszystkie
zagojone rany. Bo wczoraj, pisząc do Pauliny, zdałam sobie sprawę, że ja o
Tobie zapomniałam. Tak definitywnie, na zawsze. Pogodziłam się z każdym
utraconym dniem, z każdą łzą, którą wylałam po Tobie. Z Twoją
ignorancją i z moją cholerną dziecięcą nadzieją. Bo dziewczynka, która ma
14-15 lat kocha zupełnie inaczej, niż dziewczynka, która ma lat prawie 18.
Tak, jestem w tym wieku, w którym byłeś Ty, gdy Cię poznałam.
  Dziewczynki w moim wieku nie kochają osób, których nie znają. Kochają
serca, nie wyobrażenia. Bo Ty chyba byłeś tylko wyobrażeniem, wiesz?
Pewnego rodzaju snem na jawie, którego nie chce się przerywać, by nie
cierpieć. Ale prawda jest taka, że im wcześniej się go przerwie, tym więcej
szczęśliwych chwil się odzyska.
  Kiedy ja się przebudziłam, nie potrafiłam wrócić do rzeczywistości.
Marzenia senne były mi zbyt bliskie, nie chciałam się ich pozbywać.
Chciałam w nich trwać, nawet w imię utraconego normalnego życia. Zabawne, albo
raczej przerażające, że byłam w stanie sprzedać duszę diabłu dla
Ciebie, gdybyś tylko tego zechciał. Może nawet byłam marionetką w Twoich
dłoniach, choć ani Ty, ani ja - nie zdawaliśmy sobie z tego sprawy.
  Leżąc wczoraj w łózko, wtulając załzawiony policzek w poduszkę, w
którą wypłakałam już tyle łez, że dziwię się, iż jeszcze coś tam
mieściła (została przeze mnie wyprana, co miało zakończyć pewne etapy w
życiu), myślałam sobie, jak ja Cię nienawidzę. Po raz pierwszy od kilku
lat potrafiłam powiedzieć sobie, że Cię nienawidzę i sprawiało mi to
taką cudowną satysfakcję. Ale dzisiaj już gniew minął. ba! Sięgnęłam
po pewną książkę o Takiej Istocie, która Jest mimo wszystko i...
poczułam, że muszę poprosić Cię o wybaczenie. Tak, ja, Ilona P., chciałabym
prosić Cię o wybaczenie.
  Nienawidzę siebie za to, że tak kurczowo trzymałam się Twojego
ramienia. Ani za to, że jeszcze po Twoim odejściu zapisałam o Tobie miliony
słów w pamiętniku i na blogu. A każde następne słowo było dojrzalsze,
pełniejsze. Już w moich myślach nie ma chaosu. Nawet nie wiesz, jak bardzo się
zmieniłam. Zapewne też dzięki Tobie.
  Mimo że jestem ciekawa bardzo, jak Ty sobie radzisz w życiu, nie zapytam
o to. Mimo że chciałabym Ci opowiedzieć o każdym swoim małym sukcesie,
nie napiszę Ci o tym, ponieważ dobrze wiem, że nasze życia i nasze
opowieści są poza wszystkim, już dawno nasze światy zamknęły sobie drzwi, bez
możliwości powrotu. Wierzę w to. Po tylu miesiącach nadszedł moment,
kiedy jestem w stanie powiedzieć Ci: dziękuję i wybacz mi.
  Mam ochotę jeszcze Ci tyle napisać. Tyle słów, tyle sytuacji, tyle
marzeń i pragnień. I mimo wszystko chciałabym kiedyś spotkać Cię na
zatłoczonej ulicy, stanąć na środku chodnika i obdarzyć Cię ostatnim,
niespełnionym spojrzeniem. Podobno wszystkie marzenia kiedyś się spełniają.
Nawet, gdy my o nich dawno zapomnieliśmy.
  Już 27 października 2007 roku nic dla Ciebie nie znaczyłam i nie
wierzyłeś w nasze chwile, choć jeszcze w listopadzie tegoż samego roku,
pisałeś mi tyle miłych rzeczy. Piętnastoletnie dziewczynki mają to do siebie,
że wierzą w każde słowa i nie wierzą w zakończenie, nawet kiedy aktorzy
schodzą ze sceny.
  Bo ja czasem, gdy myślę o historii Romea i Julii, mam nadzieję, że oni
się spotkają. Że Romeo zdąży, że Julia poczuje, iż on żyje*.
Niektóre miłości, choć dobre, zabijają.

  Jestem mądrzejsza o hektolitry wylanych łez. O miliardy spisanych
słów. O niezmierzoną ilość uderzeń serca. I tysiące godzin myślenia o
Tobie, o tym, co utracone.


  Kochałam wyobrażenia o Tobie.
  Ilona.
 

  Klikam na słowo Wyślij i zastanawiam się, co to do cholery zmieni? Nic.

 ___
 Napisałam i wysłałam. Nie odpisał. I nie odpisze.
 Nie czuję żalu. Cieszę się, że był.
 
 Teraz o innych niebieskich tęczówkach śnię.
 Co noc. Nie tak jak o Nim raz na jakiś czas.

* a właściwie Romeo poczuje, iż Julia wcale nie umarła.
Pod wpływem emocji pisze się głupie rzeczy.