Historia deszczem pisana.

 playa limbo.

- Lubisz historie o deszczu? – pyta, odgarniając miodowy kosmyk włosów z jej zarumienionej twarzy.

 Niepewnie przytakuje głową wpatrując się w brąz jego tęczówek. Sprzedała mu swoją duszę i swoje serce. Za kilka kropel miłości. Kładzie swoją ciepłą dłoń na jej policzku wiedząc doskonale, że uwielbia ten ruch. Zna ją na pamięć. I jej się wydaje, że dobrze go zna. Myli się. Nie można znać osoby, której sprzedało się wszystko, co się miało, za kilka miłych chwil.

 Wtula policzek w jego ciepłą dłoń, ale wydaje jej się, że przecieka między jego palcami. Jak piasek. Może zamieniła się w nadzieję, która z czasem obumiera i zamienia się w proch. Może właśnie teraz postanowił dokonać ostatniej rzeczy: rzucić ją w płomień miłości. Miłości idealnej, która zabiłaby ją. Nie dlatego, że jest tak doskonała. Zabiłaby ją, bo w każdym płomyku ukryłaby się prawda. Prawda o tym, czego się bała: on jej nie kocha, nigdy nie kochał. Potrzebna mu była dziewczyna, by nie czuł się samotny.

 Przymknęła zmęczone powieki. W kącikach oczu poczuła łzy. Zalśniły w słońcu, gdy otworzyła oczy. Popłynęły i zniknęły gdzieś między jego palcami.

 Oderwał dłoń od jej twarzy. Otworzyła szerzej oczy chłonąc jego widok, jego brązowe tęczówki. Było w nich tyle prawdy, której się bała, gdy nie było go przy niej. Strzepnął z palca jej słoną łzę.

 - Historie o deszczu są piękne – wyszeptał dotykając wargami jej ust.

 Poczuła, że serce szamocze jej się w piersi. Oddała mu wszystko co miała za kilka słodkich słów, za podróż po nibylandii, za kilka skradzionych pocałunków, za kilka czule wyszeptanych marzeń.

 - Opowiem ci jedną – szepnął cicho odgarniając oddechem włosy przy jej uchu. – Opowiada o pewnej dziewczynie, która stała w strugach deszczu. Pamiętasz tę opowieść?

 Skinęła niewyraźnie głową. Znała tę opowieść. Wiedziała jak się skończy. Znała każde jej słowo. Wyryły jej się w pamięci, jak kolorowy wpis w dziecięcym pamiętniku. To opowieść o niej. O niej i nadziei, która teraz się od niej odwróciła. A może ona sama skruszyła ją w palcach, bo za bardzo raniła.

 - Bajki są o smutku, który dobra wróżka zmienia w szczęście. Lubisz bajki? – pyta, dotykając opuszkami palców kontury jej ust. – Wiem, że lubisz. Opowiedziałem ci ich wiele – uśmiecha się całując ją w kącik warg. – To taka bajka, ta opowieść, którą zaraz poznasz. Musisz o niej pamiętać zawsze, dlatego będę ci ją opowiadał często. Mówi o dziewczynie, która stała w deszczu. Ubrana w białą, letnią sukienkę. Płakała. I jak to w bajkach bywa zawsze pojawia się ktoś, kto zechce pobudzić serce, wlać w nie słodki lukier miłości. Lubisz kolorowy lukier, prawda? Tak, wiem, że lubisz kolorowy lukier. – Uśmiecha się do rozmów, w których ją poznawał. Tyle drobnych rzeczy, o których inni nie mieli pojęcia. – I ten chłopak, książę, podszedł do niej i złapał za rękę. A ona nie zaprotestowała. Ciekawe dlaczego? – Patrzy na nią, szukając odpowiedzi. Ona jednak milczy, przygryzając wargę. Podnosi rękę do jej twarzy i opuszkami palców ociera łzę. Przykłada palec do ust i chroni niewinną perłę. – Książę wziął ją za rękę bez słowa i poprowadził za sobą. Oparła się plecami o ceglany mur. Wiedział, co zrobić, by jej serce zabiło mocniej.

 Dziewczyna zaciska powieki. Pamięta to dokładnie. Pamięta wszystko. To wtedy oddała mu całą siebie nie chcąc niczego w zamian. Tylko kilka kropel miłości, kilka słodkich chwil, wierząc, że zamienią się w wieczność.

 - Położył rękę tuż przy jej biodrze, by mu nie uciekła. Pochylił się w jej stronę. Ustami scałował krople deszczu i łez spływających po jej policzkach. Dłoń zanurzył w jej mokrych włosach i czekał na jej reakcję. Czuł jej przyspieszone tętno i serce miotające się w piersi. Oddychała szybko, tracąc oddech za każdym razem, gdy książę zbliżał twarz ku niej. – Okręcił sobie kosmyk jej włosów na palcu. Zadrżała. – A wszystko obserwował deszcz namiętnie spływając po jej nagich ramionach. A on miał pretekst, by ją całować. Rozchyliła wargi. Uśmiechnął się wtedy i szepnął, że chce, by była jego. Na zawsze. Skinęła głową zupełnie tak samo jak ty. Może jesteś księżniczką? – Przyciągnął ją do siebie i posadził na kolanach. Otulił ją szczelnie ramionami i zaczął całować po szyi przyciskając usta do miejsca, gdzie wyczuwał jej tętno. Dłońmi wędrował wzdłuż jej kręgosłupa. Uwielbiał dreszcze na jej skórze. – Chyba go kochała. Każda księżniczka kocha swego księcia. Taka rola księżniczek. Ale książę zawsze ma wybór. – Uśmiechnął się szeroko.

 Zamknęła oczy. Czuła na swojej skórze jego ciepłe wargi. Czuła jego silne ramiona wokół swojej talii. I słyszała dokładnie jego szept, kiedy opowiadał jej bajkę, którą chyba napisał. Potrzebna mu była tylko księżniczka. Ale on nie mógł być księciem. Bajkowy książę ratuje swoją ukochaną z opresji, podaje jej dłoń i prosi do tańca, wyczuwa bicie jej serca i całuje czule. On nie może być księciem.

 - Czy książę musi kochać swoją księżniczkę? – pyta odrywając usta od jej ramienia pokrytego gęsią skórkę. – Nie musi. Ale księżniczka musi kochać księcia. Mówiłem ci już, taka jej rola. Biedna mała księżniczka z miodowymi włosami. Jakże głupia i naiwna potrafi być w swojej miłości.

 Sprzedała mu swoje marzenia i sny. Opowiedziała o sobie wszystko, pragnąc, by znał ją jak najlepiej. Pozwalała mu patrzeć na siebie godzinami, by mógł zapamiętać jej rysy. A teraz chciała uciec, choć jest od niego uzależniona. Stał się jej powietrzem. Stał się jej deszczem. Tym samym, który spływał po jej ciele, gdy złapał ją za rękę.

 - Zapamiętaj tę opowieść. Bo przecież najbardziej lubisz historie o deszczu. Ale nie kończ jej. Ta opowieść nigdy nie dowie się, jakie jest ostatnie zdanie.

 __

Wiem doskonale, że ostatnio moje słowa uczepiają się tylko tematyki miłosnej. Wybaczcie. Obiecuję poprawę od nowego roku; postaram się napisać coś na konkretny temat wykluczając osobników męskich, serce i zakochane myśli.