Niedokończona chwilo, ja czekam.

 To było kilka oddechów na tej samej szybie, które pozostawiły cieniutką mgiełkę. I ich jedno serce rysowane wspólnie. Nie został po nim ślad. Po miłości także. Czy to nie przerażające, kiedy dwoje ludzi zapatrzonych w siebie, gotowych skoczyć za sobą w ogień – pewnego dnia pozostawia za sobą teraźniejszość i rozpoczętą przyszłość? Nieskończona miłość boli chyba bardziej. I ciągle kusi jak słodki owoc pozostawiony na słońcu. Przynajmniej jedną ze stron. Ale czy miłość można dokończyć? Zawsze pozostają samotne słowa czekające na ciąg dalszy. A pisane przez jedną stronę, jednym sercem, nie są już takie piękne, takie idealne.

 Pozostawiona miłość, która miała trwać wiecznie, robi spustoszenie w sercu. Powstaje w nim otchłań, której nie da się niczym wypełnić. Nie pasuje żadne słowo, żadna myśl. To nie ten szept, nie ten śmiech. Inny smak ust, inny zapach zmieszany z cząsteczkami powietrza. Serce jest wrażliwe na to, co kochało. Rozpoznaje każdy szelest, który przypomina o tym, co było i uczepia się tego, skazując się na ból. Ogromny ból, z którym nie umie sobie poradzić. Nawet rozmowa z duszą i rozumem nie jest w stanie go ukoić, wlać w niego nadziei.

  jeszcze nie odbarwiłam swoich zakochanych myśli. dziś pokolorowałam je jeszcze intensywniej.

  podobno błyszczą mi oczy.

  nie podobno, naprawdę nie mogę być bez niego.

  podzielę się z Tobą nawet brązową jednogroszówką.

  kochać Cię. to takie naturalne.

dziękuję za polecenie.

 

moja i twoja nadzieja.