O właścicielce kruchego serca.

  Niekiedy słyszałam, że od nienawiści do miłości jest tylko jeden, maleńki krok. Parafrazując te dobrze znane słowa, mogłabym napisać, iż od obojętności do przyjaźni krótka droga.  Sprawdziło się to w moim przypadku i jestem pewna swoich słów.
  Może w gimnazjum nie zauważałam Cię wcale i myślałam, że jesteś rozwydrzoną istotą, która ma za dużo do powiedzenia. Może myślałam, że na tematy górnolotne nie potrafisz powiedzieć słowa ani porządnie doradzić, by serce poczuło ulgę i radość rozmowy.
  Jak wiele się zmienia, kiedy daje się szansę drugiemu człowiekowi i dokładnie, niczym dziecko, wsłuchuje się w słowa osoby, której słuchać się nie chciało. Nie żałuję dnia, kiedy powiedziałam Ci po raz pierwszy, ile dla mnie znaczysz. Ani chwili, kiedy po raz pierwszy odważyłam się z Tobą porozmawiać. Właściwie nie żałuję żadnej poważnej rozmowy, w których tak naprawdę odkryłam, jak wartościową osobą jesteś. Krzykiem i pewnością siebie maskujesz kruche serce, które potrzebuje mocnej dłoni, by je otuliło i dało poczucie bezpieczeństwa. To takie naturalne, choć na pierwszy rzut oka niewidoczne. Mogę śmiało powiedzieć, że jesteś dobrą aktorką przed tłumem ludzi, który Cię otacza. Ale nie jesteś dobrą aktorką przed osobą, której udaje się zrobić maleńką dziurkę w otaczającej Cię skorupce. Wystarczy odrobina zaufania, by odkryć, co mieści Twoje serce pełne namiętności i samotnie wędrujących myśli, szukających ujścia w spojrzeniu innych osób.
  Otaczające brązowe tęczówki ciemne rzęsy pomalowane ciemnym tuszem, chronią zacne tajemnice i pragnienia. Niczym kraty, które trzeba mieć odwagę rozwalić, by zajrzeć na dno Twojej duszy. Jestem pewna, że niewiele osób potrafi dostrzec  w Tobie to, co kryjesz. To wielka sztuka, zasługująca na całe lata zmagań. Może inni widzą w Tobie atrakcyjną dziewczynę, która każdego dnia dojrzewa, by pewnego dnia stać się kobietą pewną siebie, wiedzącą, czego chce. Ja widzę w Tobie brązowe oczy, chroniące atrakcyjną duszę.
  Uwielbiam siedzieć z Tobą na lekcjach i nazywać Cię grzybem, rysować Ci serduszka na dłoniach i pisać wyznania miłosne na marginesach. Uwielbiam przypominać Ci wszystkie sytuacje, które miałyśmy szansę razem przeżyć. I męczyć swoje biedne uszy słuchaniem opowieści o Twoim zakochanym sercu. I męczyć swoje usta ciągłym odpowiadaniem, że Cię kocham. Lubię robić z Tobą wiele rzeczy, naprawdę. Rozmawiać na środku chodnika, chociaż pada deszcz, chodzić po naszych nieidealnych sklepach i przeszkadzać nauczycielkom. Lubię obserwować Twoje włosy żyjące własnym życiem i ciemne tęczówki. Lubię zapamiętywać Cię, kiedy Twoje myśli są poza wszystkim, daleko, przy innym sercu. I gdy wypatrujesz go na korytarzu z nadzieją, że zaraz go zobaczysz. Lubię rozmawiać z Tobą po lekcjach. I naszą wymianę uczuć:
  - Kocham Cię, wiesz?
  - Wiem.
  Lubię się o Ciebie martwić i gdy Ty martwisz się o mnie. Lubię wszystko, z czego się składasz - z tych wszystkich nieznośnych wad i idealnych zalet.
  Może to jest banalne, ale przyjaźń, zarówno jak miłość, tkwi w szczegółach. A ja uwielbiam szczegóły, które stwarzają ogół. Ty jesteś takim ważnym szczegółem w moim życiu, który tworzy ogół mnie. Bo któż inny zdołałaby słuchać opowieści o moich idiotycznych snach i o tym, co jadłam na śniadanie. Ty. Mimo że czasem protestujesz, wiesz dobrze, że i tak po raz tysięczny opowiem Ci, jak to się prawie wywaliłam.
  Nie musimy rozmawiać tylko na poważne tematy, prawda? Bo nasze życie składa się z drobnych sytuacji, które giną na tle innych. Z nieświadomych muśnięć dłoni i nieświadomych myśli, o których zapominamy. My też składamy się z takich drobnostek, które może dla innych nie mają znaczenia. Ale ja chcę, żebyś wiedziała o mnie jak najwięcej. Bo na tym opiera się przyjaźń: na znajomości drugiej osoby.
  To takie ważne: rozmawiać ze sobą. Nawet o ulubionym smaku i niechcianym ułożeniu fryzury. Bo chyba nikt inny nie nasłuchał się tyle na temat mojej nieposkromionej grzywki.
 
  Jesteś ważną cząstką mojego serca, wiesz?