A odpowiedź?

  Czasem siedząc na skraju marzeń, zastanawiam się gdzie jest? I co teraz robi? Czy myśli o mnie w tej chwili, jak ja o nim? I czy wyobraża sobie chwilę, kiedy się spotkamy? Czy układa scenki w głowie, jak ja nieraz przed lustrem? Czy dotyka kostki u nogi, kiedy ja zaciskam na niej palce? Ot tak, z przyzwyczajenia przed snem? Czy gładzi ręką swoją rękę, kiedy czuje się samotny?
  I czy już gdzieś jest? Czy go widziałam nieraz, kiedy wychodziłam ze sklepu? A może wpadłam na niego przypadkiem na ulicy, gdy rozmawiałam przez telefon? Może już znam odcień jego oczu? I może pamiętam niektóre uśmiechy? A może jest na drugiej półkuli i teraz zastanawia się, kiedy spotka tę kobietę, która będzie do końca życia? Może właśnie pije herbatę niesłodzoną, choć ja słodzę od lat dwie? A może teraz śpi i śni o swojej obecnej miłości? Może pisze do niej sms-a albo rozmawia przez telefon? A może biega po lesie i obserwuje niebo? Może tańczy w miejscu albo wybija rytm do muzyki, której nie słucham, a może wielbię?
  Może jest artystą, co maluje piękne portrety? A może pisze piosenki, siedząc na dachu przy blasku zachodzącego słońca? A może będzie prawnikiem, co myśli logicznie, choć ja kieruję się sercem? A może studiuje biologię, by zostać cenionym lekarzem? Może jest ironiczny i ucieka, gdy się czegoś boi? Może bije? A może woli rozmawiać?
  Może już jest na krawędzi poznania i czeka na idealny moment? Może czeka, bym dojrzała w nim tego, kim może być?

  Nie lubię pytań milczących.