Gdy cały dzień to za mało...

shakira underneath your clothes.
(bo rozmawialiśmy o Shakirze
i słuchaliśmy tej piosenki
razem dwa razy)

  Po sześćdziesięciu dziewięciu dniach miałam go znowu dla siebie i tylko dla siebie. Miałam jego niebieskie spojrzenie, dłonie na wyciągnięcie ręki, długie nogi i całą tę jego długą sylwetkę. Wypełnił sobą całą mnie: od stóp po cebulki włosów. Czuję jego obecność w swoim pokoju, na klatce schodowej, po której musiałam sama wracać. I z nadzieją wypatrywałam go na samej górze, przy samych drzwiach, bo pokonał te wszystkie schody o wiele szybciej. I miałam nadzieję, że nim przejdę przez jakikolwiek próg - przystanie, by mnie przepuścić. Ale nie było go. Siedział sobie w pociągu i pisał do mnie sms-y, że za mało mieliśmy czasu. Spędziłam z nim osiem godzin i czterdzieści osiem minut, co daje pięćset dwadzieścia osiem minut, a trzydzieści jeden tysięcy sześćset osiemdziesiąt sekund. Pisząc do mnie: za mało, miał rację. Absolutną rację.
  Mam ochotę iść do niego, choć tak bardzo jestem zmęczona. Mam ochotę usiąść na podłodze i patrzeć na jego głowę spoczywającą na mojej poduszce. I obserwować jak technicznie rysuje swój pokój, swoje królestwo, które być może poznam już za sześć z kilkoma godzinami, długich dni. Chcę patrzeć, jak pałaszuje ciepłe tosty, zupę pomidorową i naleśniki. I słyszeć, że i ja mam jeść. Chcę, by patrzył na mnie, kiedy myję szklankę po jego kawie i swojej herbacie, kiedy przygotowuję mamie ciasto na wyżej wymienione naleśniki. Chcę słyszeć jego głos, kiedy wypowiada moje imię i mówi, że jestem okropna. By znów przypadkiem położył rękę na moich plecach, przesunął ją na biodro, mówiąc, że zaraz wrzuci mnie do rzeki, bądź po prostu, by mnie minąć. I by wyciągnął ku mnie rękę, kiedy przechodziliśmy przez błoto. Dobrze mi się patrzyło, gdy bawił się z moim psem i, gdy spacerował po mojej działce. Kiedy zwiedzał cały mój dom, obserwował czujnie mój pokój i mówił o byle czym, co wzbudzało mój zachwyt. Niekiedy łapałam się na tym, że wcale nie wiedziałam, co do mnie mówi.
  Ale za nic w świecie nie chcę znów stać na peronie i patrzeć na nadjeżdżający pociąg, który miałby mi go za chwilę zabrać na niekończącą się ilość godzin. Nie chcę patrzeć na jego smutne spojrzenie i słuchać ciszy, która najlepiej mówi o tym, co za chwilę się stanie.

  Chcę do niego.