Po prostu... "Zmierzch"

 Zanim cokolwiek napiszę, mam do Was małą prośbę. Oderwijcie na chwilę wzrok od tych kilku słów i włączcie nową kartę (nową stronę), a potem wyszukajcie wśród innych linków tę, na której szukacie piosenek, których lubicie słuchać. Kiedy już Wam się załaduje, wpiszcie w wyszukiwarkę:

Iron & Wine- Flightless Bird, American Mouth.
Już? Więc teraz po/głoście troszkę, osiągając dźwięki ponad normę niż słuchacie zwykle... Nie wiem, dlaczego tak? Mi się lepiej tego słucha, kiedy jest tyć, tyć głośniej niż zazwyczaj.

Niektórzy już pewnie wiedzą, czego będzie dotyczyła dzisiejsza notka.

***

  Pamiętam dokładnie ferie sprzed roku. Potargane serce jeszcze przez rany, które były takie świeże, takie niewyleczone. Pamiętam walentynki, które pachniały tandetą i wszędzie wywieszonymi reklamami nowego filmu, który zawładnął polskim rynkiem. "P.S Kocham Cię"
  Pamiętam dokładnie uczucia, które towarzyszyły mi w chwili, gdy siedziałam wbita w fotel, okryta szczelnie kurtką i szalikiem, by Paulina i Dominik nie zauważyli moich łez spływających ciurkiem po policzkach. Płakałam strasznie, wykopując jednocześnie pod swoimi stopami większy dołek. Od tamtego seansu minęło wiele czasu i w ciągu tych kilku długich miesięcy, żaden film nie wstrząsnął tak moją duszą. Żaden. Przy wielu płakałam, przy wielu wracałam do tego - co zostało utracone, a za czym tak mocno tęskniłam.
 Nie wiem, czy to los tak chciał, czy tak zwane przeznaczenie, że w kinie nie grali nic ciekawego. Mimo chęci wybrania się na jakiś film, zostałyśmy z Pauliną w domu. Rozsiadłyśmy się wygodnie w skórzanych fotelach komputerowych i rozpoczęłyśmy nasz seans, który miał trwać godzinę i pięćdziesiąt trzy minuty. Oparłam stopy o blat biurka i z wrodzoną sobie ciekawością, wlepiłam oczy w monitor...
  Kilka pierwszych scen, na których z trudem przyszło mi się skupić, a które nadrobiłam potem...
  Wiedziałam dobrze, że "Zmierzch" grany jest w każdym polskim kinie [może nie licząc naszej Uciechy, która bądź co bądź, zaczęła nadrabiać. Ale nie o tym.] i strach, że okaże się zwykłym dennym romansem, na których płaczę - pojawił się w sercu.
  Kiedy zabrzmiała ostatnia piosenka, kiedy najpiękniejszy pocałunek świata został jak stempel pozostawiony na szyi Belli, nie potrafiłam poukładać swojego świata uczuć. Jedna krótka sekunda wystarczyła, by w sercu pękła tama chroniąca zbierający się ocen uczuć.*  Jeden film. Wizja reżysera, zaczerpnięta ze wspaniałej książki u której "podnóża" czarnej okładki, złotymi literami napisano:
"Romans z wampirem - światowy bestseller". Zgadzam się z każdą literą, które złożyły się w napis.
  Zaczęłam czytać wczoraj popołudniu, skończyłam kilka godzin później po 23:20. Nie mogłam się oderwać. Po prostu nie mogłam. Kolejna fala uczuć nie do nazwania, dreszcz przechodzący przez cały ciało. I te pragnienia, z którymi serce nie potrafiło walczyć. Serce niespokojnie pompowało krew, próbując dotlenić mój organizm, każdą moją komórkę. Czułam się jak w transie, z którego nie potrafiłam wyjść. Czułam się, jakbym to ja była Bellą, dziewczyną, która poznała miłość swojego życia. Miłość, która jest zagrożona...
 
 Właśnie... Ta miłość. Ona mnie zahipnotyzowała najbardziej. Te proste gesty, niewyszukane słowa, stała obecność i ogromna ufność, nie do pokonania. Chęć trwania przy boku drugiej osoby mimo wszystko. Mimo największego zagrożenia - śmierci. Pragnienie uszczęśliwienia osoby kochanej, nawet kosztem swojego cierpienia. Potęga uczucia.
  Nie wierzę, że ludzie młodzi nie mają prawa do uczuć, ani nie kochają równie mocno jak ludzie dojrzali. Nie wierzę, że prawdziwa miłość kiedyś umiera. Jest zawsze. W każdej myśli, w każdym słowie, a nawet otaczającym nas świecie. Niewiele brakuje, by znów zatęsknić za tym, co było. By uronić łzy i jeszcze raz wspomnieć, czując to przyjemne uderzenie serca...
 
  Zmierzch... Nie sądziłam, że kiedyś będę miała obsesję na punkcie czegoś, co jest tak bardzo rozpowszechnione, co jest celem wielu ludzi. Nie sądziłam, że będę chodziła od księgarni do księgarni, z nadzieję, że właśnie w niej znajdę ten jeden, jedyny tom, w którego kartach ukryło się tyle uczucia.
  Nie sądziłam, że jakaś rzecz - film czy książka - jest jeszcze w stanie wywołać we mnie takie uczucia, zbliżyć tak bardzo do tego, co było. Zbliżyć tak bardzo do tego, czego pragnęłam. Czego pragnę teraz.
  Moje spojrzenie śledziło każdą sekundę życia osób, które nie istnieją... które tak właściwie są obecne w każdym z nas. Mieszam się między jedną myślą a drugą.
  Wiem, że nie ma wampirów we współczesnym świecie, którzy obsesyjnie potrzebują czyjejś krwi. Ale wiem, że we współczesnym świecie, zakochani uwielbiają zapach swojej skóry, a sam dotyk doprowadza ich do obsesji. Do obsesji, którą powstrzymują z miłości - szczerej i czystej jak łza.
  Wiem, że żaden młodzieniec z mojego otoczenia nie potrafi czytać w moich myślach ani nie żyje ponad 90 lat; nie ma lodowatej skóry, nie musi spać, jeść ani nie potrzebuje powietrza. Wiem jednak, że te wszystkie objawy są naturalne w obliczu zakochania.
 Nie potrzebujemy tlenu, by oddychać, bo jest nim nasza ukochana osoba.
 Nie potrzebujemy snu, bo z targających nami emocji, nie możemy zasnąć.
 Nie potrzebujemy jeść, bo myśl o jedzeniu, sprawia, że jeszcze bardziej kurczy nam się żołądek. Żyjemy tą miłością, tą chwilą, tym spojrzeniem, tym ciepłym oddechem na twarzy, tą myślą o ukochanym.
 
  To wszystko opisane jest w takim fantastyczny sposób, a jednak ma odzwierciedlenie w dzisiejszym świecie. Może nie potrzebujemy spróbować czyjejś krwi, ale zapach ukochanej osoby czy chociażby jej dotyk, niekiedy doprowadza nas do szaleństwa. Każdy zakochany jest współczesnym wampirem, Edwardem, który dla swojej miłości potrafi uczynić wszystko. Nawet zerwać łączące ich uczucie, by chronić przed niebezpieczeństwem.

  Jestem wdzięczna Stephenie Meyer za to, że napisała Zmierzch. Mi bez wątpienia starczyłaby ta jedna część. Nie dość, że książka wywołała we mnie tysiące uczuć, tysiące pragnień i myśli, to jeszcze pocałunek, który zakończył powieść i film, stał się dla mnie najpiękniejszym** pocałunkiem w historii filmu i literatury. Pocałunek, który był dowodem szczerej miłości, oddania i czegoś jeszcze, nie do nazwania. Jestem pełna podziwu i wdzięczności, że w sposób tak zaczarowany, ktoś potrafił wyrazić obraz tego, co dotyczy każdego z nas! W sposób bajeczny, niekiedy straszny - wyrazić potęgę uczucia. Słowem. Zwykłym słowem, mając w ręku coś silniejszego - świadomość, że wyobraźnia czytelnika potrafi zdziałać cuda.

  Czasem czuję się Bellą, naprawdę.
 
  Życzę sobie i Wam, by każdy z nas odnalazł w sobie siłę, by przyjąć do swego serca Wampira, który wbrew pozorom nie jest taki straszny, ale pełen uczucia i nadziei. Który jest delikatniejszy niż jesteśmy sobie w stanie wyobrazić...

 ___

  * zdanie, pochodzące z powstającego od jakiegoś czasu nowego... opowiadania? Nowej powieści? Zostawię odpowiedź na kiedyś.
  ** moim zdaniem: drugi taki najpiękniejszy pocałunek, został przedstawiony w filmie "Wielkie nadzieje".

 p.s gratuluję, jeśli dobrnęliście do końca.